Kur ishim më të vegjël, e urrenim atë kur prindërit na dërgonin në dhomë dhe betoheshim se nuk do të bënim kurrë, kurrë, kurrë të njëjtën gjë me fëmijët tanë. Nëse kjo ju duket e njohur, atëherë provoni të ktheni kujtesën – dekada më vonë. Tani ju jeni prind dhe fëmija juaj po sillet absolutisht në mënyrë të tmerrshme, duke mos ju dhënë zgjidhje tjetër veçse ta dërgoni në dhomën e tij. Kështu që historia përsëritet, fëmija juaj absolutisht nuk e pëlqen atë, dhe nëse jeni të sinqertë, sigurisht që nuk ndiheni mirë duke e bërë atë.
A ekziston një mënyrë tjetër (edhe më e mirë)?
Po sikur të kishte një mënyrë tjetër për t’i dhënë fëmijës suaj dhe vetes distancën dhe pushimin e nevojshëm, pa ndëshkim dhe atë fjali të urryer – “shkoni në dhomën tuaj”? Së fundmi kemi hasur në një video në Instagram nga Dr. Sigi Kohen, një psikologe e specializuar për zhvillimin e fëmijëve, ndërsa këshillat e saj se çfarë të bëni kur keni nevojë vetëm për një pushim, janë vërtet të shkëlqyera dhe të lehta për t’u zbatuar.
Së pari, le të flasim për atë që ju ndodh kur ndjeni nevojën për të bërtitur “shkoni në dhomë”. Shanset janë që ju të ndiheni mjaft të mërzitur (ose edhe të zemëruar plotësisht) në atë moment. Është shumë mirë të ndihesh kështu, na sqaron Dr. Sigi. “Por zemërimi dhe zhgënjimi nuk janë mjete efektive prindërimi,” thotë doktori. “Ato ju bëjnë të reagoni në mënyrë impulsive dhe të përdorni taktika si turpi dhe faji.”
Tani le të flasim për atë që ndodh me fëmijën kur i thoni këtë. Siç e mbani mend me siguri nga fëmijëria juaj, një fëmijë me siguri nuk do ta përdorë atë kohë për vetë-reflektim ose për të menduar se çfarë mund të kishte bërë ndryshe. “Në vend të kësaj, fëmija juaj do të kalojë kohë vetëm duke u ndjerë fajtor…dhe kryesisht i zemëruar”, shpjegon Dr. Sigi. Megjithatë, kjo nuk do të thotë se ajo duhet të lërë sjelljen e papërshtatshme të kalojë pa u vënë re.
Dr. Sigi ofron një qasje alternative që trajton turpin ndërsa inkurajon introspeksionin. Ja çfarë ju sugjeron psikologu të thoni në vend të kësaj:
“Ajo që ndodhi… nuk është aspak e drejtë. Të dy duhet të mendojmë për të. Kështu që ne do të bëjmë një pushim nga njëri-tjetri. Pastaj kur të kthehemi dhe të mendojmë për këtë, unë do t’ju tregoj atë që kam menduar për atë që ndodhi, dhe ju më tregoni atë që keni menduar dhe së bashku do të vendosim se çfarë të bëjmë herën tjetër për ta bërë më mirë për ne të dy. ”
Në këtë mënyrë, ju ende i jepni fëmijës kohë dhe hapësirë për të menduar për atë që bëri, por në vend që ta fajësoni atë (“le të flasim për atë që keni bërë”), ju e zhvendosni tonin nga faji në pranim dhe mirëkuptim (“Le të flasim për atë që ka ndodhur”). Kjo krijon më shumë hapësirë për të menduar.
Përktheu dhe përshtati:S.N
