Kimisti dhe biologu francez Louis Pasteur dikur quhej “shkencëtar magjistar” dhe skepticizmi për vaksinën është po aq i vjetër sa vetë vaksinimi, shkruan historiani francez Laurent-Henri Vignu në librin e tij Antivax, një vepër që ka ndjekur lëvizjen “anti-vaksinë” për dy shekuj.
“Lëvizje të tilla kanë ekzistuar gjithmonë,” tha Vinyu, historian shkencor në Universitetin Burgundy.
Ai kujton se mjeku anglez Edward Jenner, i cili konsiderohet babai i imunizimit, në 1796 me veprimin e tij shkaktoi polemika në Anglinë rurale.
Gjegjësisht, ai zbuloi se imuniteti ndaj fruthit krijohet gjithashtu duke vaksinuar një person me virusin e fruthit nga lezionet. Në 1796, Jenner prezantoi vaksinën ose inokulimin e fruthit në trupin e fëmijës James Phillips. Ai e quajti lëngun e inokulimit vaksinë, ndërsa procedurën e vaksinimit, nga fjala latine “vacca” që do të thotë lopë. Nga fjala latine “inoculatio” vjen fjala imunizim ose vaksinim.
Vaksinimi i këtij lloji u prezantua shpejt në të gjithë botën. Në shekullin XIX, virusi i fruthit u zëvendësua nga virusi i vaksinës (Virus vacciniae).
Vaksina është virus i së njëjtës familje si variola dhe fruthi, por është gjenetikisht i ndryshëm.
Pra, vaksinimi tek djali ishte i suksesshëm, por “mjekët e tjerë e siguruan atë – transfuzioni i gjakut i lopëve do të na shndërrojë në lopë”, tha historiani.
Debati i vaksinave në atë kohë u zhvillua “ekskluzivisht në qarqet mjekësore”, derisa në vitin 1853, sipas ligjit të atëhershëm anglez, u fut vaksinimi i detyrueshëm kundër fruthit për fëmijët nga familjet që merrnin ndihmë sociale. Nëse prindërit refuzonin të vaksinojnë fëmijën / fëmijët, atyre u mohohej e drejta për ndihmë sociale.
ANTIVAKSET E PARË PROTESTUAN NË LEICESTER NË VITIN 1885.
Kundër “kësaj skene” u organizuan protestë, ndërsa më të madhjat prej të cilave u zhvilluan më 1885 në Leicester ku u mblodhën deri në 100 000 njerëz.
Protesta e parë “anti-vaksinë” pati jehonë në histori. Në vitin 1906, u prezantua një ligj i ri që zgjati detyrimin për të vaksinuar, por lejoi që kushdo që nënshkroi një klauzolë të kundërshtimit të ndërgjegjes të përjashtohej prej tij (vendim nga një individ për të refuzuar të kryejë detyrim të vendosur ndaj tij nga sistemi ligjor), i cili është ende në fuqi sot në Mbretërinë e Bashkuar.
Protestat janë zhvilluar në disa vende evropiane dhe në Amerikë, rrallë në Francë, sepse ligji i vaksinimit i vitit 1902 zbatohet rrallë.
“Kontrolli i besohet administratave të qyteteve që nuk janë të prirur për idenë e vendosjes së gjobave për qytetarët që nuk duan të vaksinohen. Kur bëhet fjalë për detyrimin për të vaksinuar në shkolla, mësuesit nuk shihen si një lloj force policore”, tha historiani.
Por shokët e mjekëve të Pasteur e kundërshtuan atë ashpër kur një shkencëtar krijoi një vaksinë kundër tërbimit në 1885.
“Arritja e tij u prit jashtëzakonisht dobët. Ai u shpall shkencëtar magjistar”, theksoi Vinyu.
Por Pasteur “këmbënguli në vënien në dukje se vaksinat e tjera mund të zhvilloheshin në një mënyrë të ngjashme”, përfshirë vaksinën tifoide, e cila është shkaktuar nga papastërtia dhe kushtet johigjienike të luftës. Vaksina e tifos u përdor gjerësisht në Luftën e Parë Botërore, pavarësisht “kundërshtimit margjinal”.
Pastaj, në vitet e pesëdhjeta dhe gjashtëdhjeta, profesioni njohu vaksinën, veçanërisht kur kërkimet shkencore treguan përfitimet e vaksinimit kundër paralizës së fëmijës.
Puna e Louis Pasteur mbi mikroorganizmat ka shpëtuar jetën e miliona njerëzve në të gjithë botën. Ai zhvilloi një metodë për të zvogëluar efektin e baktereve në ushqim dhe pije duke ngrohur dhe ftohur substanca, të njohura tani si pasterizim, dhe krijoi vaksina kundër sëmundjeve të tilla si antraksi, kolera dhe tërbimi.
SPECIFICITETI FRANCEZ
“Dallimet e opinioneve u bënë veçanërisht të dukshme në vitet e 60” me rritjen e padive në Shtetet e Bashkuara mbi efektet anësore të vaksinave.
Në vitin 1986, u përpilua një listë e efekteve anësore për të cilat viktimat mund të merrnin kompensim. Për herë të parë, shkenca ka pranuar publikisht se vaksinat mund të dëmtojnë disa njerëz, duke e bërë “dyshimin të ligjshëm”, tha historiani francez.
I njëjti dyshim filloi të përhapet në Francë në fund të viteve 1990 kur filloi vaksinimi sistematik i adoleshentëve kundër hepatitit B. Por ajo u ndërpre menjëherë më vonë, pas raporteve se vaksina ishte e lidhur me raste të arteriosklerozës, e cila nuk është provuar kurrë shkencërisht.
Skepticizmi u rrit kur në 1998 në Britaninë e Madhe, shkencëtari Andrew Wakefield publikoi një studim të rremë, i cili më vonë u hodh poshtë, duke e lidhur vaksinën e fruthit me zhvillimin e autizmit. “Në vetëm disa muaj, numri i fëmijëve të vaksinuar ka rënë në zero,” kujton Vinyu.
Prandaj, thotë historiani francez, edhe nëse numri i anti-vakseve të vërtet nuk rritet, ka gjithnjë e më shumë skeptikë në shoqëri kur bëhet fjalë për vaksinimin.
“Ata mendojnë: hë, vaksinë…, nuk e di nëse funksionon apo kam vërtet nevojë për të”, tha Vinyu. “Në të njëjtën kohë, ka gjithnjë e më shumë vaksina kundër sëmundjeve që shpesh konsiderohen beninje, të tilla si shytat ose fruthi, ndërsa të pa iniciuarit në të vërtetë mbrohen nga ky “përshkallëzim i vaksinave.”
Në Francë në 2009, “pandemia e rreme” e gripit A (H1N1) shtoi një dimension politik. Pas paralajmërimit të OBSH -së për një valë të rrezikshme të gripit, e cila përfundimisht do të rezultojë e tepërt, qeveria urdhëroi sasi të mëdha vaksinash. Por epidemia mungoi. Të ballafaquar me “masën parandaluese të deklaruar kot”, shumë francezë e konsiderojnë atë një “marrëveshje midis autoriteteve dhe lobit farmaceutik si pjesë e një lëvizjeje kundër teorisë së madhe të komplotit farmaceutik”.
Vinyu përfundon se skepticizmi për vaksinat është rritur, mbi të gjitha, në “mosbesim” ndaj shtetit.
