Скоро секоја ставка при контролирањето на крвната слика има свои референтни вредности и се толкува во согласност со нив. Една од најважните е контролата на леукоцитите или белите крвни зрнца. Кога нивниот број е зголемен тоа се нарекува леукоцитоза. Причина за оваа состојба најчесто се инфекции и воспалителни состојби од друго потекло (на пример, автоимуни болести), малигни болести, алергиски реакции и примарни хематолошки заболувања. Одредени состојби како стрес, бременост и поголем физички напор, исто така, можат да доведат до зголемување на бројот на леукоцити.
Референтните вредности за леукоцитите се 4.0-10.0*109/L. Доколку бројот на белите крвни зрнца, леукоцити, е над 30*109/L зборуваме за таканаречени леукемоидни реакции кои можат да се видат во состојбите на тешки инфекции. Меѓутоа таканаречените хиперлеукоцитози, кога бројот на леукоцити е и поголем од 100*109/L, главно зборуваат во прилог на постоењето на некои од малигните хемопатии (акутни или хронични леукемии или хронични миелопролиферативни болести).
Со оглед на тоа дека постојат повеќе подвидови бели крвни зрнца (лимфоцити, моноцити, неутрофили, гранулоцити, еозинофили, базофили) зголемувањето на секои од нив придонесува за леукоцитоза.
Лимфоцитозата е најчест придружник на вирусните инфекции. Бактериската инфекција која е проследена со лимфоцитоза во крвната слика е пертусис, односно голема кашлица. Исто така, и инфекциите предизвикани од причинители како токсоплазма, бруцела и трепанема предизвикуваат лимфоцитоза.
Моноцитозата подразбира зголемување на подвидот бели крвни зрнца наречени моноцити, во жаргон претставува „зора на здравјето“. Тоа значи дека моноцитозата се јавува во фазата на опоравување од тешки инфекции, исто така, во случај на моноцитоза треба да се мисли и на групата хематолошки заболувања, првенствено миелопролиферативните пореметувања.
Неутрофилијата или зголемен број на подвидот бели крвни зрнца кои се нарекуваат неутрофили или гранулоцити (па оттука и терминот гранулоцитоза) е најчестиот придружник на инфекциите и тоа бактериските, воспалителни состојби од друга природа (како најразлични автоимуни болести), потоа малигни болесри, хормонски и метаболни пореметувања, но и извесни лекови. Препарати на база на литиум кои се користат во психијатријата, извесни антиепилептици, кортикостероиди и хепарин можат да доведат до зголемување на бројот на неутрофили.
Еозинофилија – состојбите на хиперсензитивност покренати од различни медијатори, можат да доведат до зголемување на бројот на еозинофили, односно до појава на еозинофилија. Тука мислиме на алергии од најразлично потекло, пречувствителност на некои лекови, паразитарни болести, иако и извесни хематолошки малигнитети, како Хочкин лимфомот и хроничните миелоидни леукемии можат да бидат проследени до еозинофилија.
Базофилија – и на крајот под базофилија се подразбира пораст на бројот на базофили. Иако се опишани случаи на хипотиреоза (намалување на функцијата на штитната жлезда) и извесни алергии здружени со ова пореметување во диференцијалната крвна слика, базофилијата најчесто се среќава кај примарни хематолошки заболувања и тоа првенствено хронични миелопролиферативни болести.
Иако делува комплицирано, но токму овие резултати може да бидат значајна насока за изнаоѓање на причинителот, како и од помош во планирањето на дополнителните испитувања.
