Пишува: Д-р Корнелија Стефанова
Анестезиолог
Лапароскопската хирургија е минимална инвазивна хируршка техника. Со овој тип оперативна техника се изведуваат многу абдоминални, гинеколошки, уролошки операции. Оваа техника, има голема предност над отворената хирургија заради минималниот оперативен рез (минимална хируршка траума), минимална постоперативна болка и компликации и брзо закрепнување на пациентите. Пациентите кратко остануваат во болница, само еден болнички ден. За да се изведе лапароскопска операција, потребно е високоспецифична опрема. Големи операции кои порано имале долг постоперативен тек и болнички престој, сега завршуваат со многу побрзо закрепнување на пациентите.
Лапароскопските операции се изведуваат во општа анестезија со ендотрахеална интубација и со добра мускулна релаксација.
За да се изведе лапароскопска операција, потребно е посебно менаџирање во текот на анестезијата, заради промените на телото во текот на операцијата, поставувањето на пациентот со главата нагоре или надолу, како и присуство на гас, јаглероден диоксид, во абдоминалната шуплина. Овие промени дејствуваат на кардиореспираторната функција на пациентот. Затоа, потребна е добра предоперативна процена на кардиоваскуларната состојба и на респираторната функција на пациентот, како и на целосната општа состојба.
Пациенти со исхемична срцева болест, валвуларна срцева болест и со пулмонална болест не се погодни за лапароскопска операција.
За да се изведе лапароскопска операција, потребна е добра визуализација на органите, а тоа се постигнува со полнење на абдоминалната шуплина со јаглероден диоксид, добра мускулна релаксација и поставување на главата пониско од нозете. Оваа позиција е особено важна при гинеколошки операции, со што добро се визуализираат карличните органи. Јаглеродниот диоксид е изразено дифузибилен, лесно и брзо се ресорбира низ перитонеалната шуплина, а преку крвотокот и белите дробови се елиминира од организмот. Неговото количество во организмот има одредени влијанија на циркулацијата, на депресивниот ефект на срцето, аритмии, промени во периферниот васкуларен отпор, намалено венско враќање, намален срцевминутенволумен, зголеменсреден артериски притисок. Овие промени добро се толерираат од страна на претходно здрави пациенти, а кај пациенти со претходни кардиоваскуларни заболувања, потребно е особено внимание, како и примена на дополнителни лекови во текот на анестезијата.
Во текот на операцијата има зголемено лачење на желудочна киселина, па некогаш е потребно пласирање на назогастрична сонда. Позицијата на телото, исто така, влијае на циркулацијата во целото тело. Јаглеродниот диоксид треба бавно да се внесува за да се избегнат некои компликации.
Пнеумоперитонеумот има влијание и врз респираторната функција, со зголемување на интраабдоминалниот притисок се издига дијафрагмата, се врши притисок на белите дробови и се компромитира дишењето. Анестезиологот го менаџира дишењето со промена на параметрите на механичката вентилација, доволен дишен волумен, зголемување на фреквенцијата на дишење за подобро да се елиминира јаглеродниот диоксид.
Во текот на операцијата, потребен е стандарден мониторинг, кој вклучува ЕКГ, мерење крвен притисок, кислородна сатурација, мерење јаглероден диоксид во издишаниот воздух, телесна температура.
Општата анестезија со ендотрахеална интубација е безбедна техника, а може да се користат и инхалациски анестетици кои брзо се елиминираат постоперативно и имаме брзо закрепнување на пациентот. Постоперативно се следи периферна кислородна сатурација, ЕКГ, крвен притисок, срцев ритам. Често се јавува постоперативно гадење и повраќање, кое успешно се елиминира со антиеметици дадени и пред операцијата.
