Постои голема разлика меѓу личноста која покажува активен интерес за своето здравје и онаа која е хипохондрик. Едните имаат вистински симптоми, можеби дури и вистинска болест (обично полесна), не лажат. Но хипохондрикот непотребно го „надувува“ значењето на своите симптоми. Тоа не се однесува само на мала болка, туку секој мал симптом е нешто страшно, „тоа е сигурно тумор“ или нешто слично. Сепак, многу ментално здрави луѓе ги нарекуваат хипохондрици и тоа заради низа неоправдани причини. Да погледнеме некои однесувања врз основа на кои никој не може да ве прогласи за хипохондрик.
Посветување внимание на некои нејасни симптоми
Човековото тело го напаѓаат разни видови болки, грчеви, стегања. Секоја недела до 80 проценти од нас чувствуваат помали физички тегоби кои немаат никаква врска со некоја болест. Поголем дел од тие симптоми се безопасни. Повеќето од нас ги игнорираат, меѓутоа ако некој симптом е вообичаен, односно трае, не е сличен сличен со други кои веќе сте ги имале или е интензивен и сериозен – тогаш вашата загриженост е сосема нормална и добра одлука е да појдете на лекар. Добра идеја е да се посоветувате со лекар и ако, веднаш на почетокот, не сте сигурни дали симптомот е невообичаен.
Да се почувствуваат кај себе симптомите после читањето за некоја болест
Читањето за симптомите на хипохондрија може да резултира со тоа да помислите дека и вие сте хипохондрик, но најверојатно не сте. Да се чита за некоја болест и после тоа да се „чувствуваат“ некои од симптомите е честа појава токму меѓу студентите по медицина. Меѓутоа, додека хипохондрикот се фиксира на тие симптоми и останува загрижен заради „сериозноста на болеста“, просечниот човек брзо поминува преку тие симптоми и престанува да мисли на нив.
Правилно се храните, вежбате и правите се што го подобрува вашето здравје
Да се води сметка за себе и да се биде заинтересиран за здравјето, сосема сигурно не е знак на хипохондрија, без оглед на тоа што ви раскажуваат пријателите. Хипохондриците секогаш се фокусираат на болеста. Луѓето кои се грижат за себе се фокусираат на здравјето. Тоа е таа вистинска разлика меѓу тие две личности.
Да се има психосоматска болест
Психосоматската болест е вистинско физичко заболување, предизвикано од психолошки или емоционални проблеми. Физичките симптоми може да ги верифицира лекар и пациентот навистина ги чувствува. Тие не се имагинарни или да му се присторуваат на болниот. Чир на желудникот или дванаесетпалечното црево, бронхијална астма и улцерозен колитис, сите тие можат да бидат во некои случаи психосоматско заболување. А тоа не е иста работа како хипохондријата. Хипохондријата може да се смета како еден од двата екстрема: на едниот крај е цврста личност која ја одбува секоја болест и болка. На другиот крај е хипохондарот кој сето тоа го преувеличува и претерува. Јасно постојат и личности кои се наоѓаат меѓу овие два екстрема.
Вистинскиот хипохондрик има три карактеристики:
Болен страв од болест. Никој од нас не сака да се разболе, но хипохондриците живеат под теророт на болеста. Тие реагираат со аларм и на најмало навестување на болест.
Окупираност со телесни симптоми и функции. Хипохондриците не само што реагираат на невообичаените чувства – тие се опседнати со нив и постојано следат што не е вообичаено. Тоа го прават без да имаат каква било објективна причина да веруваат дека нешто навистина не е во ред.
Цврство уверување дека се има болест. И покрај тврдењето на медицинските лица и наодите, кои укажуваат дека се е во ред, хипохондрикот останува убеден дека има сериозна болест која не е утврдена. Во неговите мисли, вистинските симптоми се сигурни сигнали за некое страшно заболување. Според тоа, хипохондриците не се задоволни ниту со второто, третото или дваесет и третото мислење.
Борбата против стравот од болести
Лекувањето на наведените состојби се состои во проценка на симптомите (тоа не е секогаш лесно затоа што пациентите често имаат склоност да ги менуваат лекарите) и постојано уверување од страна на лекарите дека со организмот се е во најдобар ред. Кога не е доволно уверувањето од лекарите, можеби ќе биде потребна помош од психијатар. Некои болни ги менуваат своите уверувања и мислења после 5 до 10 разговори со психијатар.
