Сепак, поголемиот број стравови кај децата се универзални стравови и се дел од нормалниот емотивен развој, а улогата на родителите е да го научат детето како да ги надмине. Според објаснувањата на некои психолози, еден од најраните стравови е, секако, стравот од непознати луѓе и трае до втората година од животот. Во вакви случаи, велат тие, не е добро родителите да го тераат детето да оди кај луѓе од кои се плаши, туку е потребно да им дозволуваат да ја гледаат личноста од сигурна далечина, најдобро од прегратка на родителот, а детето ќе ја почувствува сигурноста што родителот ја има за таа личност и ќе научи дека и за него е безбедно да биде со таа личност, појаснуваат лекарите.
Малите деца не го разбираат поимот време и место и може да се плашат ако родителот отиде на работа, па се многу вознемирени во миговите на одвојување.
Довербата и сигурноста дека родителите ќе се вратат дома, се стекнува постепено. Родителот може со децата да си игра криенка и така да се кријат и губат од нивниот видокруг на некое време, да нивниот глас повремено се слуша од друга просторија. Така, низ игра децата учат да имаат доверба кај родителите, дека се близу и дека секогаш ќе се појават.
Стравот од темница, како најчест детски страв, често е последица од стравот од раздвојување.
Овде, велат психолозите е важно да не се остава детето само да плаче во соба со идеја дека ќе помине, бидејќи со тоа само се зголемува стравот. Ноќното светло или полуотворена врата може да му помогне на детето да го надмине стравот.
Децата од три до шест години имаат развиена мечта и во некои работи може да веруваат дека се вистинити, како чудовишта, на пример.
Децата одново и одново треба да се уверуваат дека чудовишта, вештерки и други натприродни суштества не се реални и не постојат, но ќе им треба време да поверуваат дека навистина нема потреба да се плашат, потенцираат психолозите.
