Луѓето честопати психичките болести ги идентификуваат со шизофренијата. Тоа е вистинска и трајна душевна болест од кругот на т.н. ендогени психози за чие потекло или појавување постојат повеќе теоретски концепти (генетски, вирусни, воспалителни…).
Лицата кои патат од шизофренија, во состојба на психичка декомпензација, на околината и се највпечатливи со однесувањето и изгледот. Со своите психотични изданија тие на другите им предизвикуваат чувство на нелагодност и страв, па и процесот на рехабилитација и лекување, како за болниот, така и за семејството и околината е долготраен и макотрпен. Сепак, најмногу пати болниот кој не е способен да ги одржува постоечките социјални, семејни, работни, брачни и други врски и истите да ги унапредува.
Во соочување со животот и реалноста сите користиме бројни механизми на одбрана и отпори. Доколку тежината на животните проблеми и перцепцијата на истите е пре(тежок), некои лица создаваат свој бизарен, аутистичен психотичен свет во кој за нив се има смисол и кој може да го контролираат и во кој се чувствуваат сигурни и заштитени од опасностите на надворешниот свет.
За надворешниот набљудувач тој свет апсолутно нема смисла и во целост е фрагментиран. Она што најмногу ја збунува околината е неповрзаниот мисловен тек на болниот, согледувањата на низа бизарности во шизофрениот свет, како и многу сумантни идеи кои се пропратени со евидентни проблеми со сетилата, најчесто слухот. Јасно е дека таквата личност не е свесна за реалноста. Посматрајќи ги фацијалните експресии на пациентот со шизофренија и обидувајќи се да го почувствува неговиот емотивен свет, не успева да распознае ништо од наведеното. Првата помисла е немање на емоционална топлина која како да не постои во таа личност, меѓутоа јасно е дека сите ние луѓето емоционално го чувствуваме светот и себе во светот, само начинот на искажување на чувствата кај лицата со шизофренија на око силно изостанува.
Да се постигне соработка или да се воспостави заемна доверба и почитување со пациентот со шизофренија е значаен предизвик, како за терапевтот, така и за семејството.
Во текот на процесот на соработка доаѓа до многу фрустрации и недоразбирања, но кога еднаш ќе се воспостави мост на доверба, терапевтот и тимот сведочат на прекрасни души и нивните доблести кои постепено се отвораат кон светот, излегувајќи од своите чаури во кои претходно биле цврсто затворени. Како околината да заборава дека лицата кои боледуваат од шизофренија, всушност се луѓе во вистинска смисла на зборот. Токму на терапевтите целта им е во соработка со семејството да работат на повторно воспоставување на довербата и прифаќање на пациентот со шизофренија како рамноправен член на заедницата, како и на намалување на предрасудите и нивната стигматизација во заедницата и општеството во целина.
Бидејќи секое општество вреди онолку колку што држи до својот најслаб член. Да се направи се, како една личност која пати од шизофренија не биде најслаба алка во општеството и отфрлена на сметка на останатите, цел е и задолжение на психијатрите и психијатријата во земјата, со рушење на предрасудите и табуата.
