Се чини, дека таа личност живее во нас, иако не го сакаме тоа, како билка која расте иако не ја полеваме. Сеќавањата не се секогаш пријатни и предизвикуваат несакани емоции. Се јавуваат помешани емоции и сознанија колку тие и понатаму ги контролираат и најситните делови на нашето битие и тоа не на добар начин.
Длабоко во себе знаеме, дека ако таа личност посака да се најде со нас ние веднаш ќе потрчаме и ќе ја згазиме гордоста, заборавајќи на претрпената болка, но, се разбира, тоа никому не го признаваме, затоа што од тоа се срамиме и пред самите себе. Се срамиме затоа што сме свесни дека е потполно ирационално да се негуваат такви чувства кон некого кој воопшто не се грижи за нас.
Бескрајни изговори за личноста која не повредила
Таа личност е како совршено удобен дом за нас, наше скривалиште, природна состојба, вселена, нешто или некој кого отсекогаш го знаеме. Таа личност ни причинува неизмерно задоволство, лудост, таа е како кутија која ја чуваме крај креветот и која ги знае сите наши тајни, слабости и мани. Иако силно сакаме да ја заборавиме таа личност не сме во состојба затоа што таа не преплавува. Тоа е како некоја болна психолошка игра која нема крај. Ние очајнички ја сакаме таа љубов затоа што таа личност никогаш не ни возвраќала еднакво со ист интензитет. Наоѓаме десетици оправдувања зошто не ни возвраќа исто, зошто морала да не остави, зошто не се вратила назад и сл. Од оправдувањата полоши се изговорите кои ги смислуваме за таа личност и тоа толку проклето добро ни оди.
Патот до потполно „исцелување“
Можеби еден ден ќе престанеме да се залажуваме или поточно да се лажеме и ќе прифатиме дека таа личност е над нас. Можеме да продолжиме да бараме изговори и да одиме со глава низ ѕид или да се соочиме со вистината. Соочувањето со вистината ќе боли, но треба да се има на ум дека и тоа ќе помине, а она што ќе остане е толку посакуваниот душевен мир и чиста совест. Тоа соочување може да почне само со една мисла, а тоа е дека таа личност е над нас. Можеби тоа ќе се случи дури на постари години, едноставно алармот ќе заѕвони и ќе сфатиме. Додека оздравувањето не е целосно, треба посветено да работиме на себе и да чекаме да исчезне и последното зависничко чувство.
