Нешто помалку од еден отсто од вкупната светска популација се погодени со најчестата хронична невролошка болест – епилепсијата, од која, според подароците на Светската здравствена организација (СЗО), боледуваат околу 50 милиони луѓе.
Стручњаците напоменуваат дека болеста претставува огромен социо-економски товар за болните, нивните семејства и целото општество.
Причината за ова е фактот дека заболените на некој начин се „етикетирани“, па ја кријат епилепсијата плашејќи се од отказ на работното место, неможност за вработување и понатамошно школување, нерамноправно учество во општествените активности, влијание на склопувањето познантва, пропаст на пријателствата и бракот.
Исклучувањето на лицата со епилепсија од работата и општествените активности дополнително ја влошува самата болест затоа што влијае на психичкиот статус на личноста, предизвикувајќи чувство на отфрленост, помала вредност, а во потешки случаи и депресивно пореметување.
Лекарите предупредуваат дека епилепсијата се манифестира со низа симптми кои заболените и околината често не ги препознаваат, односно погрешно ги дијагностицираат, па тогаш и лекувањето не е успешно.
Во повеќе од половината епилептични напади болниот нема губење на свеста, а симптомите се разни краткотрајни пореметувања на моторичките, слушните или функциите на внатрешните органи (срце, бели дробови, црева) со делумно или потполно зачувана свест.
Од епилепсија боледувале многу познати историски личности како филозофот Сократ, Аристотел, Питагора, Александар Македонски, Јулие Цезар, Наполеон Бонапарта, како и политичарите Мартин Лутер Кинг, Теодор Рузвелт. И некои познати уметници и научници имале епилепсија: Фјодор Михајловиќ Достојевски, Чарл Дикенс, Агата Кристи, Микеланџело, Бетовен Алфред Нобел, Исак Њутн, Томас Едисон…
