Пишува: Катерина Шекеровска-Димовска/katerina@panacea.mk
Бевте еден од предавачите на неодамна одржаниот Конгрес на Македонското друштво на ортопеди и трауматолози – МАДОТ, а воедно и дел од неговиот Научен одбор. Конгресот се очекуваше со големо нетрпение и понуди најобемна програма досега. Какви се Вашите впечатоци?
Проф. д-р Кафтанџиев: Да, програмата беше прилично обемна, но добро е кога е така, затоа што тоа значи дека интересот за овој настан е голем. Поминаа повеќе години од нашиот претходен конгрес, но во меѓувреме имавме еден научен симпозиум, кој беше поврзан со јубилејот на МАДОТ – 20 години и тоа беше како еден помал конгрес. Овој конгрес сега веројатно беше потребен да се направи за да се покаже дека тој континуитет на МАДОТ си постои.
Оваа асоцијација е прилично сериозна и има добар рејтинг, бидејќи има посветено членство, асоцијација која е препознаена во Европа – МАДОТ е членка на повеќе светски односно европски здруженија и сето тоа се покажува во она што се нарекува стручен дел. Ме радува што имавме голем број на странски поканети предавачи, кои најдоа време и дојдоа, а знаете дека имаат набиена агенда.
Се трудам да бидам добро организиран, горе – доле сите работи кои ги правам се тимска работа, вие давате некакви насоки, учествувате во целиот тој процес, меѓутоа мора да има добра екипа. И тоа е најважно – да се создаде добра екипа
Ме изненади пријатно тоа што имаше голем број на интересенти од нашите помлади колеги овде, па и од околината, кои покажаа иницијатива, желба да учествуваат, па и да научат нешто ново, да разменат контакти. Ова е местото каде што се сретнувате со луѓето, имате видни луѓе тука и можете да го направите оној непосреден контакт.
Го поздравувам организаторот, јас бев повеќе ангажиран во научниот дел, но ова што значи организација, а знам како е да се организира еден ваков настан, навистина бара посветенот, големи откажувања. Треба да се упати и благодарност до спонзорите зашто без нив не може да се направи вакво нешто. Се е добро кога добро ќе се заврши.
Вие сте трауматолог, професор, но и продекан на Медицинскиот факултет. Каков е интересот на студентите за трауматологија?
Проф. д-р Кафтанџиев: Во однос на интересот на студентите да бидам искрен секогаш може подобро. Но тука дел од вината би си префрлил и кај нас. Не можеме да гледаме еднострано дека студентите не ни се заинтересирани, но ако најдеме начин да ги заинтересираме, ќе биде различно. Добро е кога првите предавања за трауматологија почнуваат со некои 20 студенти, па ќе видите дека веќе на второто, третото предавање имате 50-60 студенти. Они имаат многу добар систем на мрежа, на комуницирање меѓу себе и навистина препознаваат кога нешто ќе се одработи добро. Затоа не можеме вината да ја префрлуваме само на едната страна, секогаш треба да најдеме начин и да бидеме малку самокритични. И студентите бараат апдејтирање, нови информации, и иако ние предаваме базични работи, секогаш и во тоа треба да се вметне нешто ново што ќе ги заинтересира и мотивира.
Третата работа, продекан, е административна и тоа најтешко ми паѓа, но се нафатив на една работа, ги водам специјализациите, нешто што е многу сериозен дел од целата таа организација, вкупниот здравствен систем. Очекувам дека ќе направиме еден чекор напред и дека ќе ги стабилизираме работите. Системот е веќе поставен, треба само да се доработи
Не случајно ги спомнав Вашите обврски, кои ги имате навистина многу, иако и самата професија трауматолог доволно зборува само по себе за стресноста и случаите со кои се сретнувате. Луѓето, обичниот народ, отсекогаш ги интересирало како докторите се заштитуваат, како го надминуваат стресот, имаат ли некое магично оружје? Кој е Вашиот начин?
Проф. д-р Кафтанџиев: Не знам дали имам некој специјален начин… Јас сум навикнат да живеам и да работам на овој начин, цел живот така правам. Се трудам да бидам добро организиран, горе – доле сите работи кои ги правам се тимска работа, вие давате некакви насоки, учествувате во целиот тој процес, меѓутоа мора да има добра екипа. И тоа е најважно – да се создаде добра екипа. Мислам дека на трауматологија тоа е во најголем дел постигнато, јас имам колеги со кои соработувам долго време и со кои сосема добро функционираме како екипа. Професорскиот дел е нешто што е индивидуално, иако и таму ви треба помош за одредени работи, а третата работа, продекан, е административна и тоа најтешко ми паѓа, но се нафатив на една работа, ги водам специјализациите, нешто што е многу сериозен дел од целата таа организација, вкупниот здравствен систем. За жал многу се менуваа во последните години и сето тоа правеше одредени административни пречки, проблеми. Очекувам дека ќе направиме еден чекор напред и дека ќе ги стабилизираме работите. Системот е веќе поставен, треба само да се доработи, а најдобро е кога имате некаков систем за кој сите знаат дека постои и дека тоа е нешто што функционира и кога луѓето ќе се препознаат во него.
На Клиниката за трауматологија секојдневно се соочувате со најразлични случаи. Може ли да издвоите нешто поспецифично во однос на она што го работите?
Проф. д-р Кафтанџиев: Јас сум долго време во таа работа, но што е тоа што и после толку време ве мотивира? Секогаш имате некој случај што е предизвик. Во моментов не би можел да се сетам, да издвојам, меѓутоа секогаш има. Предизвик од типот дали е нешто погрешно направено, еве да не претерам, но би требало и тоа да се каже дека ние, за жал, имаме се уште случаи кои погрешно се третираат, па вие треба тоа да го поправите и тоа е сатисфакција. Понатаму, нешто што тргнало на лошо, па да се измени, поправи… Некако се уште успевам да најдам некоја мотивација.
