ПИШУВА:
Катерина Шекеровска-Димовска
Здружението на интернисти на РМ во изминатиот викенд (19-22 мај) во Охрид го организираше Првиот Македонски интернистички конгрес, кој на едно место, во хотелот „Метропол“, ја собра стручната медицинска фела, која неколку дена дискутираше и разменуваше искуста за битни теми во доменот на интерната медицина. Токму организацијата на Конгресот, програмата, пораките кои произлегоа од Охрид, како и наредните планови на македонското Здружение на интернисти, се повод за интервју со д-р Александар Манолев, прв човек на Здружението на интернисти на РМ и претседател на ПРВИОТ МАКЕДОНСКИ ИНТЕРНИСТИЧКИ КОНГРЕС.
Во прекрасниот Охрид, во најубавиот месец од годината, традиционално резервиран за конгреси и симпозиуми – мај, викендов се одржа Првиот Македонски интернистички конгрес (19-22 мај, хотел „Метропол“). Како што велите, „охрабрени и мотивирани од успехот на мултидисциплинарните работилници, школи и настани, кои беа организирани во претходните 10 години од страна на Здружението на интернисти на РМ“, веројатно некако спонтано се наметна потребата од организирање на еден ваков настан… Како всушност се роди идејата за Првиот Македонски конгрес по интерна медицина?
Д-Р МАНОЛЕВ: Идејата постои од моментот кога е основано здружението. Првите години здружението ја поставуваше неговата физиономија и насока, која требаше да биде во корелација со европските интернистички текови. Од 2017 година сме официјална членка на Европската федерација по интерна медицина со што почетните планови беа остварени и се отвори простор за посериозни настани. Ковид-19 го одложи реализирањето на конгресот кој требаше да се одржи во 2020 год.
Првиот Македонски интернистички конгрес ги обедини сите интернистички дисциплини на едно место со актуелни теми презентирани од претседателите на здруженијата или нивни претставници
Впечатоците се свежи, скоро се вративте од Охрид, каде заедно со Вашите колеги и соработници, поминавте четири дена во размена на искуства, едукација, дискусија на актуелни теми и проблематики од областа на интерната медицина, која е навистина обемна. На што беше ставен фокусот?
Д-Р МАНОЛЕВ: Овој конгрес имаше повеќе фокуси за кои сметам дека беа успешно остварени.
Првиот и најзначаен, да се соберат сите интернистички дисциплини на едно место со актуелни теми кои ќе бидат презентирани од претседателите на здруженијата или нивни претставници.
Вториот фокус беше насочен кон нашите искуства преку медицината базирана на докази каде колегите интернисти прикажаа одлично сработена работа која е плод на една децениска работа. Ова е можеби моментот на кој сум најмногу горд бидејќи темите беа комплексни и искуствата покажаа исклучителен осет во холистичкиот пристап на лекување, што според мене е една од најтешко остварливите цели, кај нас и пошироко.
Третиот фокус беше насочен кон потврдувањето на интернационалната соработка, посебно во доменот на ултразвучната дијагностика каде покажавме огромен напредок во речиси сите специјалности. Потврда за тоа беа и двете предконгресни ултразвучни школи (едната за компресивен ултразвук, втората за ултразвук на тироидна жлезда) кои ја потврдија досегашната работа и воедно отворија нови дилеми кон кои ќе треба да се движиме и да ги совладаме. Доделивме и благодарници на колегите кои низ годините не поддржуваа и придонесоа да се пренесат нивните искуства, доминатно од Хрватската и Словенечката ултразвучна школа.
Четвртиот и последен фокус беа младите интернисти и натпреварот за најдобро презентиран приказ на случај. Имаа одлични презентации. Сите учесници добија бесплатна котизација за наредниот конгрес, додека прворангираниот доби комплетно покриено учество на една од идните школи за млади интернисти кои ги организира Европската федерација по интерна медица. Последни како сесија, но за нас најбитни. Многу веројатно дека овој фокус ќе биде поголем во периодот кој следува.
Кои се главните поенти, пораки кои произлегоа од Првиот Македонски интернистички конгрес?
Д-Р МАНОЛЕВ: Во заклучоците имаме неколку главни пораки.
Сите сме согласни дека нивото на комуникација помеѓу лекарите и специјалностите мора да се подигне на повисоко ниво со меѓусебна почит, препознавање и потврда на сработеното. Има разлики во индивидуалната работа на специјалистите наспроти потребата за доктринарен пристап. Имаме напредок на тоа поле кое, за жал, е приказна без крај и останува предизвик за сите наредни генерации и времиња. Интерната медицина преку катедрата по интерна медицина ќе мора да има посмела порака до идните генерации каде без оглед на профилот на супспецијалноста, идните специјалисти ќе мора да имаат поголем интердисциплинарен пристап како потреба за пациентот. Со ваквиот пристап полесно ќе се пратат европските и светски текови во интерната медицина каде холистичкиот и мултидисциплинарен пристап стануваат се повеќе применети.
Интернистите гледаат пациенти со состојби како што се срцеви заболувања, хипертензија, дијабетес, дебелина, хронични белодробни заболувања… Широк спектар на болести или состојби кои бараат и консултација со лекари од други области на медицината. Токму затоа е битен мултидисциплинарниот пристап, а тоа впрочем беше и мотото на Конгресот. Како функционира кај нас?
Д-Р МАНОЛЕВ: Ова е доменот во нашата работа кој сериозно го развиваме од основањето. Длабоко навлезени во радиолошката дијагностика со ултразвукот, широко распространети во хируршките ангиолошки гранки, неврологијата, дерманотовенерологијата итн.
Во фокусот на Конгресот беа и младите интернисти и натпреварот за најдобро презентиран приказ на случај. Имаа одлични презентации. Сите учесници добија бесплатна котизација за наредниот конгрес, додека прворангираниот доби комплетно покриено учество на една од идните школи за млади интернисти кои ги организира Европската федерација по интерна медица
Немам двојба дека во радиолошкиот сегмент и УЗ-кот сме уникатни како интерна медицина, во Европа и пошироко. На многумина ова им беше чудно и невистинито, но на овој конгрес тоа се докажа и покажа – како еден модерен интернист може да се справува во мултидисциплинарноста и во „vice versa“ комуникацијата да придонесе во севкупниот менаџмент на еден пациент.
Верувам ќе се согласите со констатацијата дека границата за појава на многу болести е поместена и дека помлада популација во однос на претходно се соочува со заболувања кои вообичаено се јавуваат подоцна во животот… Причините се многубројни, тука е генетиката, седечкиот начин на живот, брзата исхрана, пестицидите итн. Како превентивните прегледи да станат наше секојдневие, како да научиме дека токму редовните прегледи се оние кои спасуваат животи?
Д-Р МАНОЛЕВ: Во моментот се изработуваат протоколите за превентивна медицина наменети за матичните лекари преку Министерството за здравство, а поддржани од СЗО. Со овие протоколи ќе мора да се направи еден голем чекор во подигање на превентивната медицина. Тоа не е само обврска на матичниот лекар туку и на нас како интернисти, и на терциерното здравство. Протоколите мора да го дефинираат патот на превентивната мерка која ќе мора многу постабилно да започне во примарното здравство со навремени прегледи и лабораториски иследувања. Доколку се намалат обврските на матичните лекари и се остави поголем простор за прегледи и консултации за пациентите, толку полесно ние во интернистичката пракса ќе се фокусираме на оние пациенти кои ќе имаат посериозни проблеми и болести. Тоа е од особено значање за помладите групи на пациенти каде со помош на дијагностиката која ја работи интерната медицина, ќе се прави тријажа кон терциeрниот/хоспитален сегмент или ќе се пристапи кон третман на таквите состојби. Со тоа ќе се откриваат генетски предиспозиции кои ќе ја започнат својата клиничка експресија и преку навремен третман ќе се намали стапката на смртност по однос на старосната граница.
Овој пристап, од друга страна доведува до отворен простор во интерната медицина за мултиморбидноста која по својот карактер е комплексна, бара сериозно познавање на болестите, но и нешто побитно – нивно распознавање. Еден од акцентите на кои работиме изминативе години е токму тој пристап: како да се распознаат одредени болести и состојби кај пациенти каде веќе имаме повеќе заболувања и дел од нив се преклопуваат во клиничкото препознавање? Ако на тоа се додаде и полифармаколошкиот сегмент кој се повеќе не оптеретува во секојднаевната пракса, немаме сомнеж дека интерната медицина е таа која треба да работи најмногу во оваа насока. Впрочем, тоа е тренд насекаде околу нас. За да ова фукционира потребно е поддршка од матичните лекари со многу повисоко ниво на превентивна медицина и рано откривање на болестите каде ќе се овозможи нивно рано третирање. Со тоа ќе се намали и непотребното препраќање низ системот, а интернистот ќе има повеќе време да се фокусира на мултиморбидноста и полифармацијата.
Кои се наредните активности на Здружението на интернисти на РМ и дали можеби веќе размислувате за програмата на Вториот Македонски конгрес по интерна медицина?
Д-Р МАНОЛЕВ: Здружението во континуитет работи со веќе дефинирана програма. За оваа година во второто полугодие ќе имаме настани, но најверојатно внимателно ќе бидат планирани бидејќи Ковид-19 пандемијата не е завршена. Ќе се стрпиме да видиме какви ќе се протоколите па согласно тоа ќе се постави и нашата динамика.
Вториот Македонски интернистички конгрес би го планирале за мај 2024 год.
