Пишува: Александра Тимковска/Aleksandra@panacea.mk
„Откако излегов од болница, прво се соочив со нашата малограѓанштина. Ми требаше време да се исправам и од сето тоа да застанам на здрави нозе. Но, откако сфатив колку всушност е лошо да имаш „болен“ ум и да се ситиш на туѓата мака, решив повеќе да се сакам и ценам себеси и сите луѓе кои тогаш само ми правеа штети да ги тргнам од животот и да им посакам среќа во давењето во сопствените јами. Се разочарав од пријатели, колеги…“, ни ја раскажа својата голгота Ване Маркоски – ликот кој буквално порасна на ТВ-екраните и кој нема ден да не не поздрави и да не ни посака убав ден преку малите екрани. Вели, досега не сакал да зборува на оваа тема бидејќи му требало време, што се вели, се убаво да соџвака и надмине. Но откако сфатил дека е, што се вели, здрав и прав признава дека почнал малку поинаку да гледа и на сопственото здравје, но и на животот. Признава откако решил да направи неколку радикални промени живее посреќно и поквалитетно. А еве за што уште зборувавме со Маркоски:
Пред нешто повеќе од една година буквално одеднаш те снема, за по некое време во јавноста да се расчуе веста дека имаш сериозен здравствен проблем кој на одредено време те „врза“ и за болничкиот кревет, што всушност ти се случуваше, време е да им ставиме крај на сите шпекулации и приказни кои се плетеа?
Маркоски: Имав сериозни проблеми со мојот црн дроб. И тоа заради, навидум, ситница „спечалена“ во детството во родното Тетово, на стоматолог, и тоа поради нестерилизирани инструменти. Ситуацијата се искомплицира и заврши така како што заврши, а на мојот црн дроб му требаше итна регенерација и многу одмор за да закрепне.
Цедам сокови, не пијам алкохол, купечки сокови, многу малку јадам благо, спијам по 8 часа, вежбањето ми се разликува од претходното, односно сега вежбам за здравје, не за убаво тело, бидејќи убавиот изглед и сите работи кои доаѓаат со таа желба се само краткорочно решение.
Кога ќе се најдеме во тесно секогаш си даваме некои ветувања дека „од утре се ќе биде поинаку, ќе го смениме животот, навиките…“ колку ти навистина после се се смени и што е она што сега го правиш како некој дневен ритуал, односно како се грижиш за своето здравје?
Маркоски: Навиките, брзиот и динамичен живот… Начинот на кој се хранев и негрижата околу тоа што внесувам во организмот, без разлика дали е во прашање храна или пијалаци, а притоа и интензивно вежбав, нормално дека си го направија своето. Долг период чувствував дека нешто не е во ред со мене, но го игнорирав тоа, не сакајќи да признам дека време е да заминам на доктор и откријам што се случува со моето здравје. Можеби дознав и предоцна, затоа што ако навреме појдев на преглед можеби и немаше толку време да поминам во болница. А болницата?! Таа навистина те менува. Ги менува твоите навики и после се сфаќаш дека џабе ти е што било ако не си здрав. Откако излегов од болница прво се соочив со нашата малограѓанштина. Ми требаше време да се исправам и од сето тоа да застанам на здрави нозе. Но, откако сфатив колку всушност е лошо да имаш „болен“ ум и да се ситиш на туѓата мака, решив повеќе да се сакам и ценам себеси и сите луѓе кои тогаш само ми правеа штети да ги тргнам од животот и да им посакам среќа во давењето во сопствените јами. Се разочарав од пријатели, колеги… Тоа траеше кратко, но од сегашна гледна точка, можеби навистина ми требаше такво нешто за повеќе да си го сакам мојот живот и мојата среќа. Ја вратив насмевката на лицето, бидејќи нема ништо подобро од тоа да знаете дека психолошката состојба ви е одлична, а другото е се решливо. Прво што направив е целосна промена на исхраната и следење на инструкции од нутриционист. Го исфрлив месото од исхраната, многу малку јадам производи од животинско потекло, како сирење, кашкавал итн. Цедам сокови, не пијам алкохол, купечки сокови, многу малку јадам благо, спијам по 8 часа, вежбањето ми се разликува од претходното, односно сега вежбам за здравје, не за убаво тело, бидејќи убавиот изглед и сите работи кои доаѓаат со таа желба се само краткорочно решение. Открив дека постепено со сите суплементи само сум си нанесувал штета на организмот, а тоа со годините станува се поизразено…
Со оглед дека имаш динамична работа која бара движење, чести патувања… дали тоа можеби ти е изговор да не внимаваш на исхраната и да водиш здрав живот или си поборник на девизата – ако се сака се се може?
Маркоски: Ако се сака, се се може! Има денови кога ме фаќа мрза и знам да избегам од некој ритуал, но 90 отсто од деновиве ми се одлично организирани кога станува збор за исхраната. Се трудам колку можам, најмногу откако ќе се сетам дека „пукам“ со енергија после здрав оброк.
Како тече еден твој ден, мислам во однос на исхраната и физичката активност, што е она што го правиш?
Маркоски: Се трудам да станам рано. Започнувам со лажичка ленено масло, јадам ореви, семе од коприва, маџун, мед, коноп, ленено семе, бадеми, лешници, чај од брусница, цедам сок… Вежбам преку еден ден и внимавам двата останати оброци да ми бидат варени и со салата.
Што е она што те прави среќен и колку „потресите” всушност можат да бидат поттик за од сето да се извлече поука за малку повеќе да си се посветиме на себеси?
Маркоски: Денот ме прави среќен. Пријателите, кучето, се што сега ме опкружува. Посакувам на сите да ја искусат оваа среќа. Изминативе 18 месеци се посветив и на личен развој. Убаво е кога еден по еден од животот заминуваат луѓето на кои сте им дозволувале сопствената несреќа да ја рефлектираат врз вас и вашиот живот. Читам книги, работам, се дружам, шетам… Нема поубаво да планираш сам. Да се радуваш и живееш.
Важиш за љубител на животните и имаш миленик, можеш ли да ја објасниш релацијата, конекцијата која се остварува со животното и дали знаеш дека одредени истражувања докажале дека милениците до тој степен се поврзуваат со својот сопственик што можат да детектираат болест, па и да помогнат во лекувањето?!
Маркоски: Не знам за истражувањата, но знам дека сме доста поврзани со Буби (моето кученце и моето верно пријателче). Навистина имаме интересна конекција. Ме чувствува кога сум нервозен, кога ми се спие, кога сум среќен, настинат… Посакувам за секој еден да ја почувствува врската која се создава помеѓу домашните миленици и луѓето. Нема поголема среќа и тоа е нешто што навистина не може да се опише со зборови.
И за крај, кој е твојот совет, препорака што го применуваш или можеби си го научил од домашните (нешто што се пренесува од колено на колено) и го применуваш и топло препорачуваш на другите?!
Маркоски: Од моите родители научив дека семејството е најважно. Нема ништо поважно од сопствената среќа и среќата на најблиските. Од сегашна гледна точка сфаќам што низ годините правеа мајка ми и татко ми. Се даваа колку можат, за нас и за луѓето околу нас. Луѓето доаѓаа, си одеа, но никогаш моите не дозволија да се разочараат, да се мешаат во тоа како живеат другите и зошто некој си заминал од нашите животи. Секогаш важни бевме ние дома. Ова е можеби просто, додека се чита, но многу моќно кога ќе го почувствуваш на своја кожа.
