“Кон средината на март, поточно на 16. март примен сум во болница, бисејќи се заразив со коронавирус. Имав повеќе симптоми, кои инаку се поврзуваат со грип-темпратура, треска, болки и замор. Меѓутоа, најлошо беше што тешко дишев“, пишува во колумната за Вашингтон пост, 44 годишниот Американец Дејвид Лат.
“Примав дополнителен кислород. Здравјето ми се влоши на 20. Март и таа вечер дознав дека ќе бидам интубиран, односно ставен на респиратор. Тоа ме преплаши. Неколку дена пред тоа сознание, откако бев примен во болница, мојот татко која инаку е лекар, ме предупреди: ‘Подобро да не те стават на респиратор, оти луѓето после тоа не се враќаат’“, додава тој.
Лат вели дека пред пандемијата со коронавирусот, воопшто не размислувал за респиратори. Ги сметал за група на медицински апарати кои им помагаат на пациентите да дишат.
“Респираторот ги фасцинира САД, а истовремено е и контроверзен. Многу пациенти кои ќе заболат од потешка форма на болеста КОВИД-19 мора да се вклучат на респиратот, оти инаку нема да преживеат“, вели Лат.
Додека медицинските сестри го подготвувале за интубација тој само си зборувал, дека неговиот час не чукнал.
“Јас имам двегодишен син. Сакам да бидам присутен кога ќе матурира, дипломира. Кога ќе се венча, ќе добие деца… сакам да бидам таму. Почнав да кажувам молитва и ја повторував неколку пати. На интубацијата не се сеќавам најдобро. Мојот анестезиолог имаше благ карипски нагасок и авторитативен настап кој му влеваше доверба. Ми се чинеше како во собата да се пристуни 10, а имаше само пет лица. Сетилата и чувствата ми беа преоптоварени, па не знаев што е вистина. Набрзо откако ми дадоа анестезија, заспав“, пишува Лат.
Тој следните шест дена ги поминал на седативи, практично со сон. Респираторот дишел наместо него. Лат додава дека воопшто не се сеќава на ништо од тој период. Подоцна дознал дека некои пациенти за време на престојот на респиратор имаат ноќни кошмари и халуцинации.
“Моите лекари наскоро се најдоа во дилема – дали ќе ме тргнат од респиратор за да видат можам ли сам да дишам или ќе ми направат трахеотомија, што би значело дека ќе ми го исечат вратот за цевката за дишење да ја стават директно во душникот. Откако направија неколку тестови, одлучија да ме тргнат од респиратор. Екстубацијата успеа, а јас со помош на дополнителен кислород можев самостојно да дишам“, пишува Лат.
“Како пациент на кого респираторот му спаси живот, сметам дека е срамота да се расправа за можноста да нема доволно респиратори. Мора да се обезбеди да секој може да добие респиратор, ако тој му треба, оти само така ќе имаме шанса за преживување“, потеницра тој.
ЖИВОТОТ НЕ Е ИСТ
Лут вели дека, по таа епизода во интензивна нега, животот му се променил.
‘Многу пациенти кои ќе го минат третманот на респиратор развиваа долготрајни физички, ментални и емотивни проблеми – потешко примаат и обработуваат информации, остануваат без работа, паѓаат во депресија или развиваат посттрауматско стресно пореметување“, вели Лат.
На пример, додава тој, моите бели дробови мора да зајакнат, оти сега останувам без воздух дури и по најмал напор. Претходно трчав маратони, а сега не можам да се качам по скали без да не се задишам. Не можам на прошетка, бидејќи се уште сум во инвалидска количка.Не моѓам да се туширам без да седам. Моите гласни жици се оштетени, а мојот логопед се надева дека тоа не е трајно. Времето се ќе покаже. Но, не се жалам. Многу сум благодарен што сум жив, а за тоа можам да му се заблагодарам на респираторот“, вели Лат.
