Историјата на ултразвукот и ултразвучните бранови може да се следи од далечната 1790 година. Тогаш Лазаро Спаланзани открил дека лилјаците го користат звукот/слухот при движењето, а помалку го користат видот. Швајцарскиот физичар и инженер Жан-Даниел Коладон 1826 година ја открил сонографијата користејќи подводно ѕвоно. Во тој обид точно е одредена брзината на звукот во водата, што отворило големи можности на полето на развојот на ултразвукот. Вистинската револуција се случила нешто подоцна (1881 година), кога Пјер Курие ја пронашол врската помеѓу електричниот напон и кристалот што го отворило патот кон развојот на ултразвучните сонди кои денес се користат.
Веднаш по потонувањето на бродот Титаник, Пол Лангевин осмислил хидрофон со цел да ги детектира и да ги избегне ледените санти. Апаратот работел на принципот на испраќање и примање на нискофреквентни звучни бранови. Хидрофонот бил користен во текот на Првата светска војна при откривање на подморници. Д-р Карл Дусик (австриски психијатар) прв ги искористил ултразвучните бранови за дијагностицирање на тумор во мозокот кон крајот на 30-тите години на минатиот век. Процедурата ја нарекол „хиперфонографија“, а за дијагностика користел хартија чувствителна на топлина. Д-р Џорџ Лувиг со својот тим околу 1947 година прв снимил и ја опишал разликата на брзината на поминувањето на звукот низ различни ткива и органи кај животните, што претставувало значаен напредок на полето на медицинската дијагностика и ултразвукот.
Шкотскиот научник Иан Доналд изумил и унапредил многу апарати кои се користеле за дијагностика и патологија на бременост.
Во текот на Втората светска војна, тој ја развивал и технологијата на радарот, а станал познат околу 1950 година кога се сретнал со пациентка со иноперабилен тумор во стомачната шуплина. Со прегледот на жената со својот нов апарат тој открил дека иноперабилниот тумор е всушност циста на јајчниците и жената била успешно оперирана. Кратко после тоа станал „татко“ на гинеколошките ултразвучни техники. Исто така, го иновирал и 2Д ултразвукот.
Во 50-тите и 60-тите години на минатиот век Даглас Хаури и Џозеф Холмс ја подобриле технологијата на 2Д ултразвукот. До тогаш пациентот морал да биде потопен во вода за да успешно биде извршен ултразвучниот преглед. Со изумот на ултразвучна сонда која била во целосен конаткт со пациентот, бил отворен пат за развој на ултразвучни системи кои и денес се користат.
Д-р Џон Вајлд и Џон Реид ги модифицирале стандардните ултразвучни системи и создале 2Д со сонда која може да се „лула“ во различни насоки со цел да се добијат различни агли што било особено важно во текот на прегледот на дојка.
Со развојот на електрониката и комјутерите, ултразвучната технологија станала пософистицирана со подобрување на квалитетот на сликите и појавата на 3Д слики, кои во 1986 година во Токио прв ги применил Казунори Баба кој успеал да направи тородимензионална слика на фетус. Подобрувањето продолжува и во 90-тите со појавата на 4Д снимка. Ултразвучните водени биопсии (ендоскопски ултразвук), исто така, почнале да се применуваат во тој период. Последно е дека НАСА разви програма за виртуелен водич за ултразвук во вселената.
Иако новите системи целосно се разликуваат од историските, целта е останата иста – да се добие што подобра дијагноза или терапија и да се подобри здравјето на луѓето.
