Потенцијално опасните влијанија на осаменоста и изолацијата врз здравјето на човекот веќе се докажани. Осаменоста може да ги зголеми нивоата на хормонот на стрес и да предизвика воспаленија, па дури и кардиоваскуларни болести, артритис, дијабетес, деменција или дури обид за самоубиство.
Симптомите кои можат да ги имаат осамените личности се од одбивање да се обавуваат секојдневни активности како капење и приготвување оброци, па се до несоница, ослабен имунолошки систем и забрзан пад на когнитивните способности. Сето тоа прераснува во некој облик на епидемија, која во шест години колку што траело истражувањето, кое ги објавува своите резултати на оваа тема, однела повеќе животи за разлика од порано.
Истото истражување дошло до интересни сознанија за разликата меѓу општествената изолација и осаменоста. Општествената изолација означува ограничен број интеракции и поврзаности со други луѓе, додека осаменоста е наша перцепција на споменатата изолација – тука има јаз меѓу саканата и вистинската состојба на општествена поврзаност. Со други зборови личноста може да биде опкружена со луѓе и да се чувствува осамено. Според податоците од 2012 година, повеќе личности кои се сметале за осамени, биле венчани луѓе.
Повеќе не важи правилото дека бракот ќе не спаси од осаменост или дека би требало повеќе да излегуваме и да се дружиме со луѓето ако така се чувствуваме.
Друго изненадување бил фактот дека постарите луѓе не се тие кои најмногу чувствуваат осаменост, туку се нашле на второто место. Вкупно 70 студии во кои учествувале 3,4 милиони луѓе докажале дека најосамени се чувствуваат адолесцентите и личностите помлади од 30 години.
Општествената поврзаност е основна човекова потреба, чиј недостаток може да предизвика различни заболувања, почнувајќи од Алцхајмерова болест или депресија. Заради тоа се покажала потребата за понатамошни проучувања на причините за социјалната изолација и осаменоста врз здравјето.
