Во студијата што овој месец беше објавена во списанието Physics of Fluids, истражувачите од универзитетот користеле компјутерски генерирани модели за нумеричка симулација на кивање кај различни типови луѓе и ја утврдувале поврзаноста помеѓу физиолошките карактеристики на луѓето и оддалеченоста до која патуваат капките што ги искивале.
“Ова е прва студија чија цел е да се сфати основното: зошто капките патуваат толку далеку“, вели еден од авторите на истражувањето, Мајкл Кинзел. “Покажуваме дека човечокото тело има влијание, како сложениот систем на канали поврзан со назалниот проток кој го попречува млазот од вашата уста и го спречува далеку да ги распрсне капките“.
Така студијата покажала дека брзината и оддалеченоста на капките се намалува кога луѓето имаат чист нос.
Тоа е бидејќи чистиот нос со устата обезбедува пат на кивањето. Ако носот е затнат, подрачјето на кивање се стеснува, што доведува до зголемување на брзината со која капките излегуваат од устата. Слично на тоа, забиите исто така го ограничуваат подрачјето на излегување на кивањето и предизвикуваат зголемување на брзината со која се движат капките.
“Забите создаваат ефект на стеснување на млазот, што го прави посилен и потурбулентен“, вели Кинзел. “Значи ако видите некој без заби, всушност моѓе да очекувате да искива послаб млаз“.
Истражувачите со помош на 3Д моделирања и нумеричка симулација создале четири типа на уста и нос: лице со заби и чист нос, лице без заби и чист нос, лице без заби и затнат нос и лице со заби и затнат нос.
Со симулација на кивање откриле дека капките летаат најдалеку кога кива лице со затнат нос и здрави заби: околу 60% подалеку. Резултатите укажуваат на тоа дека одржувањето на хигиена на носот со издувување на содржината во марамче, ја намалува оддалеченоста што ја минуваат капките.
СТАПКА НА ПРЕНОСЛИВОСТ
Истражувачите симулирале и три вида на плунка: тенка, средна и густа. Откриле дека поретката плунка резултирала со кивање кое се состоело од помали капки, што пак создало спрек кој најдолго се задржал во воздухот.
На пример, три секунди по кивањето, густата плунка би паднала на под, додека онаа претката се уште би лебдела во воздухот како потенцијален преносител на болеста.
“Ова истражување потенцијално нуди информации за попрецизни безбедносни мерки и решенија за намалување на преносот на патогените, обезбедувајќи подобри услови за соочување со вообичаените болести или пандемии во иднина“, се надеваат научниците.
