Децата во своите носеви можат да го носат коронавирусот и до три недели, покажала студија од Јужна Кореја. Претходни студии покажале дека голем процент од децата воопшто немаат или имаат само благи симптоми на болеста КОВИД-19. Но, најновите истражувања ги расветлуваат досега нерешеното прашање – колку е веројатно децата да го пренесат вирусот на остантите.
Оваа студија ја нагласува важноста на социјалното дистаницрање и добрата хигиена кога децата ќе се враќаат во училиште.
Претседателот на Кралскиот колеџ за педијатрија и здравје на децата, проф. Расел Винер, објаснува дека постојат три одвоени, но поврзани прашања за децата и КОВИД-19.
- Може ли децата да добијат вирус?
- Колку често се заразуваат?
- Го пренесуваат ли вирусот на другите?
И додека со сигурност се знае дека децата можат да се заразат со новиот коронавирус, проф. Винер вели дека тестовите на антитела покажуваат дека е помалку веројатно дека ќе се заразат отколку возрасните – особено тоа се однесува на деца помлади од 12 години.
Исто така, научниците се уверени дека децата многу поретко ќе се разболат и ако се заразат, а многумина нема воопшто да покажуваат симптоми. Тоа го потврди и една британска студија објавена во петокот.
Но, за третото прашање најмалку се знае и тоа е она што се обидува да го истражи студијата од Јужна Кореја.
Во истражувањето учествувало 91 дете и е утврдено дека дури и кај оние кои немале никакви или многу благи симптоми, во брисот од нос може да се пронајадат траги од вирусот дури и три недели подоцна. Фактот дека вирусот може да се детектира во носот, заклучиле научниците, е доказ дека може и да се пренесе понатаму.
Д–р Роберта Дебиаси, главен педијатар од детската болница во Вашингтон вели дека “би било нелогично да се мисли дека децата немаат никаква улога во пренесувањето на вирусот, со голед дека можат да бидат носители.
Но, проф. Калум Семпле од Универзитетот Ливерпул вели: “Присутноста на генетски материјал на вирусот во респираторниот тракт не смее да се изедначува со трансмисија, особено кај луѓе кои немаат посебни симптоми како кашлање или кивање.
Логиката налага дека децата и возрасните без или со многу благи симптоми кои не кашлаат не го испуштаат вирусот во околината, веројатно се помалку заразни, а децата општо заболуваат од поблага форма на болеста. Но, голем број на асимптоматски лица и натаму можат да имаат значајно влијание на стапката на инфекција. А, како што нагласува проф. Винер, затворањето на училиштата исто така не е неутрално решение, бидејќи претставува посебен вид на ризик – ризик за детскиот развој, образование и ментално здравје.
Д-р Дебиаси верува дека “поголемиот број деца немаат симтпоми или тие се многу благи, но тие сепак може да играат важна улога во ширењето на инфекцијата низ заедницата“.
