Ново истражување открива дека копнежот за човечки контакт што го чувствуваме за време на периодот на социјална изолација дели невронска основа со желбата за храна што ја чувствуваме кога сме гладни.
Научниците кои стоеле зад студијата откриле дека по само еден ден целосна изолација, сликата на група луѓе кои заедно се забавуваат, во човечкиот мозок ја активира истата регија на мозокот која свети кога некој не јадел еден ден и гледа слика на храна.
Низ годините, студиите за однесувањето на човекот покажале дека лишувањето од социјален контакт може да доведе до емоционални реакции, но невролошката основа на тие чувства не е темелно испитана.
“Присилно изолираните луѓе копнеат за социјални интеракции слично на начинот на кој гладно лице копнее за храна“, објаснува авторката на студијата Ребека Сакс.
“Нашето откритие одговара на интуитивната идеја дека позитивните социјални интеракции е основна човекова потреба, а акутната осаменост ги мотивира луѓето да го поправат она што недостасува, слично на гладтта„.
Нивните откритија, детално опишани во стручното списание Nature Neuroscience, дел се од поголема истражувачка програма која се фокусира на влијанието на социјалниот стрес на однесувањето и мотивацијата на луѓето.
“Сакавме да видиме дали можеме експериментално да предизвикаме одреден вид на социјален стрес, каде ќе имаме контрола над она што е социјалниот стрес“, вели проф. Сакс.
Истражувачите вклучиле здрави доброволци, главно студенти и ги затвориле во соба без прозори на десет часа. Тие не смееле да користат телефони, само компјутер за контакт со истражувачите ако им е потребно.
“ Направивме тие навистина да се чувствуваат чудно, поинаку и изолирано. Мораа да не информираат кога одат во тоалет за да бидеме сигурни дека е празен. Им доставуваме храна до врата и им праќавме пораки кога да ја земат, навистина не им беше дозволено да гледаат други луѓе“. Објаснува авторката.
По десет часа, секој доброволец беше скениран на магнетна резонанца, без контакт со други луѓе. Секој од 40. доброволци, вториот ден беа ставени на десетчасовен пост, по што повторно беа испратени на магнетно снимање.
По периодите на изолација и пост, на учесниците повторно им е направено снимање додека набљудувале слики од луѓе кои се во интеракција, односно слики од храна, како и неутрални слики од цвеќе.
Се покажало дека “сигналот на копнеж“ кој се покажувал по гледањето фотографии на луѓе кои уживаат во социјална интеракција е сличен на оној по гледањето слика од храна по пост.
Истражувачите се надеваат дека оваа студија ќе помогне за подобро разбирање како социјалната изолација влијае на однесувањето на луѓето, а ќе се испитува и влијанието на виртуелниот контакт преку видео повик.
