Со својата харизматична појава и исклучително длабок глас, хрватскиот поп пејач Масимо Савиќ ги освои срцата на публиката ширум овие простори уште кога во 80-те години настапуваше со групата „Доријан Греј“. 55 – годишниот маркантен уметник зад себе има богато животно искуство – по фениксовиот рецепт од нула прави кула, од цент милион… Неговата кариера е како ролеркостер – подеми и падови, возење по работ, многу адреналин, возбуда и страв. Успеа да ја преживее мрачната страна на славата, да ја надмине зависноста од дрога и повторно да се врати на пиедесталот. Заслужна за тоа, како што вели и самиот, е неговата сопруга Ена со која е скоро три децении во складен брак, а плод на нивната љубов е ќерката Мирна која физички е негов клон… На 14 и 15 јули домашната публика ќе има можност да ужива во неговите солистички концерти во Охрид и Битола во чии рамки премиерно ќе ги претстави и темите од новиот албум „Сада“.
Вашата животна приказна е полна со падови и подеми, секогаш отворено сте зборувале за сите проблеми со коишто сте се соочиле во животот, а меѓу нив е и зависноста од дрога во младоста со која успеавте храбро да се изборите. Се доживувате ли себеси како феникс?
Масимо: Имав многу бурни години во животот, но се се промени кога ја запознав Ена, мојата сопруга. Таа и нејзиното семејство беа потребната рамнотежа која ја барав, а за тоа не бев ниту свесен. И денес таа е моја најголема поддршка, критичар, советник, пријател, сопатник…
Бевте многу млади кога експериментиравте со наркотициte, во цутот на популарноста. Кога почувствувате дека е време за да кажете „доста е“ и да се тргнете од тој свет?
Масимо: Во моментот кога Ена влезе во мојот живот. Знаете, отсекогаш сум бил прв за експериментирање, па така и навлегов во тој свет полн со пороци. Иако консумирав разни наркотици, сепак внимавав многу на хигиената и не оставав впечаток на зависник. Дрогата не беше мој животен избор, експериментирав со неа затоа што беше во мода, беше ’ин’. Во 80-те години прв пат се појави во Југославија се појавија лесни и потешки наркотици и на сите нам тоа ни беше интересно, а притоа полицијата не беше запознаена. Беше нешто ново и не можеше да му се замери на некој кој сакал само да проба и да види што е. Денес е друга приказна, се знае што е дрога, кои се последиците од нејзиното консумирање и нема оправдувања. Тоа што јас успеав да се вратам на вистинскиот пат не е моја голема победа и успех затоа што кај мене немаше некое оштетување. Кај другите кои во тоа време експериментираа со мене оштетувањето беше големо, па затоа не можеа да се откажат. Зборувам за физичко оштетување, кога болеста наречена зависност веќе ќе го земе својот данок. Ми беше лесно да се откажам затоа што сфатив дека приоритет ми е да основам семејство, да бидам татко, и тоа конзервативен. Некој кој е во состојба својата ќерка да ја прати на факултет.
Што би им порачале на оние кои не можат да се изборат со овој порок? Во принцип обичните луѓе се поистоветуваат со животните приказни на познатите, а многумина од Вашата имаат што да научат?
Масимо: Секој има своја приказна и секој носи свои одлуки. Сам не се изборив, во тоа ми помогнаа и други луѓе, посебни за мене, кои случајно влегоа во мојот живот. Но, колку и да ви пружат поддршка другите и помош, сепак вие самите сте господари на својот живот и морате да стоите зад своите одлуки.
На Вашиот последен концерт во Скопје доживеавте мала несреќа, на сцена се повредивте, но и покрај тоа продолживте со пеење како ништо да не се случило, иако прстот Ви беше поприлично раскрвавен. Ви се случуваат ли често вакви несреќи?
Масимо: Го повредив прстот пробувајќи да го наместам вентилаторот, почна да тече крв, а јас стојам на бина… Навистина беше многу интересна ситуација и по малку болна, браво што се сетивте на тоа. Сепак, концертот беше одличен, за време на сите мои настапи ме понесуваат емоции и влегувам во посебна состојба и тогаш ништо што се случува околу мене не е важно… Еднаш додека пеев во Мостар го повредив грбот, но искривен продолжив да пеам. Се тоа е дел од работата, а јас истата ја обожувам.
Гордо ја „газите“ шестата деценија од животот, изгледате одлично, секогаш сте насмеани и позитивни, дали можеби спортувате, од каде ја црпите сета таа енергија?
Масимо: Нешто им должам на гените, а многу на моето куче Манго, Имено, со него секој ден минуваме по неколку километри, тој ме одржува во добра форма. Имав некои проблеми и со ‘рбетот, па секој ден правам наменски вежби кои ми ги олеснуваат болките.
Водите ли сметка за исхраната, внимавате ли што внесувате во организмот?
Масимо: Внимавам онолку колку што можам, поголемиот дел од времето сум на пат, па малку ми е потешко да водам ред, но кога можам се трудам да се хранам здраво, и јадам по неколку пати на ден, помали количини. Многу овошје, бадеми и други јаткасти плодови, јадам и риба.
На самиот крај што би им порачале на читателите на panacea.mk, кој е Вашиот рецепт за насмевка?
Масимо: Тоа може да биде добра музика, насмевка на некоја драга личност, а во мојот случај тоа е комбинацијата – прекрасно семејство и можност да го работам она што го сакам.
aleksandra@panacea.mk
