Коленото е најголем зглоб во човечкото тело, најсложен и најнезаштитен, па оттука и најизложен на повреди, во споредба со сите други зглобови. Причини за тоа има неколку… и тоа; комплицираната градба, како што е релативната инконгруентност на зглобните површини и бројните мекоткивни структури кои ја сочинуваат кинематската целина на овој сложен зглоб.
При повреда на коленото, поради спрегот на силите концентрирани на релативно мал простор, најчесто „страдаат“ мекоткивните структури. При тоа, централно место им припаѓа на повредите на менискусите, а потоа следуваат лигаментите, зглобната ’рскавица, бурзите, зглобната чаура (капсула) и др.
Од двата менискуса, повредата на внатрешниот е значително позастапена што произлегува од неговиот облик и форма. Треба да се истакне дека повредите на коленото често може да бидат комплексни, па одтука дијагностиката мора да биде прецизна и точна.
Клиничкиот преглед, заедно со добро земената анамнеза и историја на болеста (повредата) се од особена важност и претставуваат фундамент, врз кој се надоврзуваат останатите индиректни и директни помошни дијагностички методи; – испитувањe со магнетна резонаца (МРИ) и дијагностичката артроскопија (АРС).
Од клиничките знаци се користат знакот на Mc Murray и тестот на Appley .
Од индиректните помошни методи најприменувани се: стандардните рендгенски снимки (АП и профил), како и МРИ – испитување со магнетна резонанца, која е многу поегзактна и попрецизна метода. Единствена директна метода претставува дијагностичката артроскопија која е супериорна во детектирањето не само на менискалните повреди (lezii), туку иостанатите мекоткивни структури (лигаменти, зглобна чаура, зглобна `рскавица, бурзи и др.
Современиот третман на повредите на менискусите денес исклучиво се изведуваат со таканаречената минимално инвазивна оперативна метода – артроскопска менисцектомија. Имено со помош на ендоскопската техника преку пунктниформни транскутани влезови се внесува оптичка сонда и соодветни хируршки инструменти како:палпаторна кука, грицкалки, ножички, фаќалки и др. при што се отстранува оштетениот дел од менискусот. Поточно се прави парцијална менисцектомија, за разлика од целосната, тотална менсицектомија, која се правеше во минатото.
Новата техника е резултат на сознанието дека менискусот не се обновува (регенерира) откако целосно ќе биде отстранет. Овој начин на лекување дава подобри резултати со тоа што не го „жртвува“ менискусот, при тоа создавајќи услови за побрза рехабилитација и враќање на претходните физички и професионални активности поврзани со функцијата на коленото.
