Уште пред 100 години Сигмунд Фројд, татко на писхијатријата, инспириан од митолошкиот јунак Нарцис кој бил вљубен сам во себе, дал дефиниција за нарцисоизмот. Денес поимот нарцисоизам го сфаќаме како нагласена љубов кон самите себеси.
Нарцисоизмот може се движи во растојание од здрав нарцисоизам, кој, во некоја мера е присутен кај сите нас, до поголем степен на нарцисоизам, кој е основа за пореметување на личноста.
Независно од мислењето на околината, здравиот нарцисоизам е способност за самопочит и здрава љубов кон себе. Таканаречениот патолошки нарцисоизам е оној кога лицето себеси си дава преголема важност и големина до толку, што ќе му пречи во односот со другите луѓе. Треба да се знае дека пореметувањето нарцисоизам е комплексно и големо самобендисување, но во себе крие ранливост и повреденост, кои всушност се неговата суштина. Нарцисоизмот најчесто се идентификува низ дрското однесување и величење на самиот себе, што за општеството има негативна конотација. Луѓето тешко ја прифаќаат оваа дијагноза, а особено одлката да се лекуваат, бидејќи друштвото тоа го доживува како срамен чин. Новиот пристап на лекувањето на нарцисоизмот покажува дека треба да се занимава со помалку воочливите особини, како што е пореметувањето и регулирањето на емоциите и ниското самопочитување.
Стручњаците велат дека патолошкиот нарицисоизам се појавува како последица од психолошки и биолошки фкатори како што се темпераментот и предиспозициите на детето во комбинација со околината.
Нарцисоизмот како патолошка особина, може да се појави на прикриен или отворен начин. Полесно е да се препознае отворен облик, бидејќи кај поединци се гледа нивната потреба за конкуренција, заповедување и освета.
Прикриениот нарцисоизам често може да се замени со депресија. Овој нарцисоизам вклучува чувство на завист, самокритичност, празнини и срам. Нарцисоидните луѓе најлесно ќе се обратат за помош во фаза на емоционално страдање и ранливост, додека многу поретко ќе се обратат кога се во фаза на грандиозност.
