Експеримент на истражувачи од Германскиот аеровселенски центар, центарот за молекуларна медицина Макс Делбрук на Универзитетот Вандербилт и нивни колеги, покажал неочекувани резултати, при стимулацијата на пат за Марс. Германските научници кои го надгледувале експериментот утврдиле дека зголемениот внес на сол не предизвикува жед, туку дека зголемениот внес на овој минерал предизвикува глад.
Во симулацијата на патот на Марс учествувале две групи од по 10 доброволци, и подразбирала целосна контрола на внесот на течности и на намирници, како и набљудување на физиолошките функции на “космонаутите“. Резултатите покажале дека солената исхрана доведува до задржување на поголеми количини вода, намалување на субјективното чувство на жед и недостаток на енергија. На двете групи, со цел да се пресмета потрошувачката на течности и оптималниот внес на намирници, им биле давани оброци со три нивоа на сол. Очекуваната последица на тоа бил поголем процент на овој минерал во урината. Она што ги изненадило истражувачите, бил намалениот внес на течности од страна на „космонаутите“. Тие и постојано се жалеле на глад.
Тие откриле дека бубрезите го празнеле поголемиот доток на сол, но тогаш истовремено задржувале повеќе течности, што било целосно спротивно со дотогашната хипотеза дека јоните на натриумот хлоридот привлекуваат молекули вода во урината.
За да откријат што е причината течноста вака да се однесува, експериментирале и над глувци и забележале дека под вакви услови е зголемено лачењето на уреа кое изискува многу енергија и поради тоа доаѓа до глад. Уреата е органско соединение кое учествува во метаболизмот на азотот и до сега се сметало дека низ урината се исфрла како отпаден материјал.
Меѓутоа студијата покажала дека ова е многу важно соединение кое ја врзува водата и помага при нејзиниот транспорт, чија задача е да ја задржи течноста во телото кога се исфрла вишокот на сол.
