Стручњаците го поврзале ’рчењето со отежнатото памтење на работите од минатото и сметаат дека луѓето со опструктивна апнеа имаат дури проблем да ги запаметат имињата на своите колеги, на пример, или домашните броеви. Секој пат кога некој кој има апнеа ’рчи доаѓа до стеснување на грлото, а тоа ги блокира дишните патишта, па телото е скратено за кислород и мозокот нема со што да се снабдува. Стручњаците веруваат дека токму ова може да го уништи делот од мозокот одговорен за памтење. Се проценува дека во светот околу 45 отсто од луѓето имаат проблем со ’рчењето.
Студијата која е направена врз 44 личности со дијагностицирана апнеа докажала дека повеќето од тие личности имаат полоши сеќавања на настаните од детството и раната младост. Се разбира, во споредба со здравите личности каде еден од петмина луѓе не се сеќава на детали од минатото, па сосема оправдано овој податок е загрижувачки.
Интересено е дека луѓето не се сеќаваат на бројките и ознаките кои не се врзани за некои драматични емоционални настани, а доколку постои силна емоционална спрега со сегашноста можат детално да го опишат настанот до најмала ситница.
„Нашата студија докажува дека проблемот со дишењето во текот на ноќта доведува до невозможност за кодирање или консолидирање на информациите, особено ако станува збор за сеќавањата“, вели Мелинда Џексон, авторка на студијата која е реализирана во рамки на универзитетот РМИТ во Австрија.
Таа објаснила дека со скенирање на мозокот кај луѓе кои ’рчат е утврдено дека доаѓа до губиток на сивата маса од делот задолжен за меморијата.
„Важен следен чекор е да се утврди како е најдобро да се лекува апнеата во сон, затоа што без трајно решение овој проблем може да стане многу посериозен, па дури и да се вреже во генетскиот код, што создава генерации кои се предиспонирани да имаат проблем со памтењето уште од раѓањето. Можете ли да ги замислите размерите на болеста кога памтењето не би не служело уште од самиот старт на животот?!“ – предупредила Џексон.
Ова би довело до тоа новите генерации да се раѓаат потполно изгубени во просторот и времето. Сепак, би требало да се напомене дека е многу мал бројот на испитаници врз кои е правена оваа студија за да може со сигурност да се тврди дека луѓето кои ’рчат полека но сигурно го губат памтењето. Сепак, тоа што е направена научна спрега меѓу овие две појави остава простор за понатамошни истражувања.
