Детето оваа есен за прв пат трга во градинка или се враќа во неа по подолга летна пауза? Ако е така, веројатно, сакате промените да поминат спокојно, детето да се чувствува добро меѓу групата и воспитувачките и да оди во градинка со желба. Во стремежот да му помогнеме на детето сепак може да дојде до грешки кои развиваат одбивен однос на детето кон градинката, па адаптацијата може да трае и со месеци. Еве што не треба да правите, кога детето почнува со градинка:
Го нарушувате принципот на континуитет – ова се однесува на праксата родителот да го носи детето во градинка еден ден, а следниот да го остави дома од некоја причина (затоа што се успало или не му оди или плаче) Оваа недоследност му пречи на детето да се навикне на новата средина, повеќе од која било друга причина.
Кога мама одеднаш ќе исчезне – или кога мајката користи момент во кој вниманието на детето е одвлечено и се обидува незабележано да си замине, верувајќи дека на тој начин ќе го ограничи стресот од разделбата. Одењето без да се каже пријатно или чао му предизвикува голем стрес на детето. Тоа почнува да се чувствува недоверба кон мајка си, но, исто така, и кон светот. Стравува дека неговата мајка може да исчезне во секој момент, па проблемот се продлабочува и стравот продолува и дома. Затоа е најдобро, советуваат детските психолози, да смислите свој ритуал за збогување со детето кој ќе се повторува секој ден кога ќе го оставате во градинка.
Се обидувате да му го одвлечете вниманието на детето со забава – некои родители сметаат дека за да нивното дете полесно го помине тешкиот период на привикнување кон градинката, тие треба да го ’задоволуваат’ со различни видови забава – прошетки во парк, одење на циркус, во зоолошка градина, и така натаму. Ова наместо да го смири детето, ценат психолозите, дополнително го возбудува и го оптоварува уште повеќе неговиот нервен систем. Наместо тоа поминувајте повеќе време во познатата домашна средина и зборувајте со детето за она што му се случува – како се чувствува, што го плаши и што му се допаѓа во нова средина.
Се грижите премногу – ако цело време очекувате дека на вашето дете нешто ќе му се случи додека е во градинка, бидете сигурни дека тоа и ќе се случи за да детето ги оправда вашите очекувања. Ако се збогувате со него долго време со загрижен израз на лицето и одите да го земете со истиот тажен поглед, прегледувајќи го дали има траги од модринки, црвенило и друго, тогаш оваа паника секогаш ќе се префрли и на детето. Дури и да сте од родителите кои повеќе се грижат треба да ги надминете стравовите и да не ги покажувате за да не се рефлектираат врз вашето дете.
Не сте подготвени за негативна реакција на детето – да се чувствувате виновни затоа што вашето дете плаче и не сака да оди во градинака само ја влошува ситуацијата. Не е важно колку чудно тоа звучи, плачењето за време на адаптацијата е нормално и не ве прави лош родител. Всушност, колку е посилен плачот, толку побрзо ќе заврши. На детето му е потребно време и можност да го преживее губењето на некои домашни задоволства и да научи да се справи со новата ситуација.
