Дисоцијативно пореметување е пореметување во кое се јавува дисоцирана состојба или дисоцијација, односно целосно или делумно нарушување на свеста за себе и чувства од одредени делови од некои случувања. Со други зборови, најчесто се исклучува емоционалната компонента и се одвојува од свеста за да самите се заштитат од преголемо влијание на стрес.
Кај дисоцијативното пореметување, лицето свесно или несвесно се исклучува и се одвојува од ситуациите или случувањата во кои се наоѓа. Иако тоа понекогаш може да биде корисен одбранбен механизам за лицето да се поштеди од стрес, проблемот се создава кога дисоцијативната состојба се јавува пречесто и трае предолго.
Лицето тогаш станува целосно одвоено од реалноста во која се наоѓа, бидејќи, иако свесно гледа се што се случува, сите животни ситуации ги гледа и ги доживува потполно пасивно.
Дисоцијација – психологија
Кога е во прашање дисоцијативното значење, психолозите најчесо го опишуваат како невозможност за помнење, свест, перцепција и личност. Во дисоцијативната состојба, физиолошките реакции кај луѓето се слаби, затоа дишењето е плитко, телото исправено и вкочането, а фацијалните експресии не постојат.
Како што постои дисоцијација, така постои и асоцијација која претставува интеграција на сите когнитивни функции. Со други зборови, лицето е потполно свесно и ги чувствува телото и емоциите. Дишењето е длабоко, телото е подвижно, а фацијалните експресии се нормални и прикладни на ситуацијата во која се наоѓа.
Дисоцијативно пореметување – како да го препознаете?
Многу луѓе после некое трауматично доживување може јасно да кажуваат што се случувало за време на стресната ситуација, но тоа го кажуваат потполно мирно и без никакви чувства, како да тоа го доживеале во улога на посматрач.
Исто така може целосно да заборават одредени делови од случката (дисоцијативна амнезија), или во тоа е вклучено и дисоцијативното пореметување на личноста, кое уште се нарекува и пореметување на повеќе личности.
Понатаму, лицата со дисоцијативно пореметување како да излегуваат од својата кожа во одредени ситуации и не ги чувствуваат или забораваат делови од животот кои им биле стресни. Ако се сеќаваат, подоцна за нив зборуваат сосема нормално, без никакви вознемирувања.
Тоа може да биде заштитен фактор, но проблемот настанува кога дисоцијативното поереметување се претвора во секојдневие, кога лицето не чувствува ниту позитивни емоции, туку од било какви емоционални ситуации целосно се исклучува за да не биде повредено.
