Животната филозофија на Индијанците
Темелите на нивната животна филозофија се почитта и разбирањето. Индијанците негувале голема почит кон природата, животните и земјата, Ги следеле природните промени, го набљудувале однесувањето на животните и стекнатото знаење го пренесувале на децата. Меѓучовечките односи во племето биле толерантни и позитивни. Верувале дека се на земјата има душа – луѓето, животните, билките, планините, реките… Верувале дека за здравјето е битна рамнотежата на духот и телото. Дотолку повеќе верувале дека болеста ги напаѓа неурамнотежените личности – оние кои мислат негативно и нездраво живеат.
Традиционалните методи на лекување на американските Индијанци
Според верувањето на Индијанците болната личност пати заради несклад меѓу телото и духот. Затоа Индијанците се бореле болниот да го вратат во рамнотежа и прво да ја лекуваат личноста, а не самата болест.
Нивната медицина се темелела на даровите од природата т.е. на лековитите билки. Тешко е да се открие како ги препознале лековитите билки, но се претпоставува дека во тоа им помогнале животните. Набљудувале што јадат ранетите и болни животни, па така сфатиле кои билки можат да им помогнат и на луѓето.
За да бидат здрави, Индијанците се придржувале до овие начела:
- Духот и телото треба да бидат во хармонија;
- Животот во заедница мора да биде складен;
- Треба да се грижиме за природата и децата;
- Важно е да се познаваат лековитите билки.
Лековитите билки на американските Индијанци
Американските Индијанци користеле алое, камилица, капина, малина, корен од ѓумбир, рузмарин, нане, шипка, гинсенг, ехинацеа, валеријана, црвена детелина…
Сок и гел од алое – им служел за ублажување на изгореници и убоди од инсекти и рани.
Камилицата ја користеле во облик на чај при проблеми со цревата и мачнини. Кората и листот од капини, како и камилицата, се вареле и се пиеле како чај против воспаленија и проблеми со варењето на храната.
Корен од малини консумирале во форма на чај или свеж при пролив и болести на системот за варење.
Коренот од ѓумбир го користеле во прав како зачин или чај, но и како мелем или облоги при воспаленија, настинки и грип, слаб имунитет и циркулација.
Коренот од гинсенг го додавале во храната, па од него правеле чај или мелем против умор, за зајакнување на имунитетот и подобрување на концентрацијата, како и за подобра работа на црниот дроб и белите дробови.
Рузмаринот го користеле како зачин, но и во форма на чај при болки во мускулите, како и за подобрување на метаболизмот и циркулацијата.
Жалфијата ја користеле како чај и во исхраната при проблеми со варењето, настинка и болно грло, но и како природна заштита од инсекти.
Нането исто како и жалфијата го користеле како чај или во исхраната при настинки, кашлица и проблеми со дишењето.
Шипката ја користеле во исхраната и чај при настинка, кашлица, цревни проблеми и воспаленија.
Анасонот го користеле за џвакање или како чај при кашлица, болки во грлото и лошо варење.
Валеријаната ја користеле во облик на чај за олеснување на болките во мускулите и за смирување.
Бобинките, стебленцата, цветовите и листовите од билката орлови нокти или козја крв, ги користеле за лекување на убоди од инсекти и инфекции на кожата, но и во облик на мелем за лекување изгореници, убоди од инсекти и чирови.
