Светската здравствена организација го дефинираше стресот на работно место како резултат на мешавината од очекувањата и притисокот на личноста, од една страна, и знаењата и можностите, од друга. Доколку постои конфликт на работа, тогаш се создаваат услови за непријатна работа, како и непријателски односни меѓу вработените, кои можат да имаат негативни последици како на работа така и кога станува збор за приватниот живот. Сето тоа резултира со појава на стрес.
Унгарскиот научник, ендокринологот Ханс Селје, прв докажал уште во 1925 година дека присуството на нешто, што подоцна го нарекол ’стрес’, влијае на човековиот организам. Ја дефинирал и генезата на стресот кај поединци. Според него, реакцијата на стресот тече низ неколку фази.
- Во почетната фаза се јавува аларм во телото, што значи дека телото се движи во насока на стресот, се забрзува работата на срцето и крвниот притисок расте.
- Во следната фаза на соочување со стресот доаѓа до пораст на хормонот кортизол во крвта, потоа шеќерот и инсулинот, како и ослободување масни киселини во циркулацијата.
- Во третата фаза заради долготрајниот отпор кон стресот доаѓа до исцрпување на организмот што се манифестира со хроничен замор, ослабување на менталните функции и потиштеност, како и намалување на имунитетот.
За да не дојде до овие несакани реакции на организмот како последици на стресот, потребно е да се ускладат основните параметри на работа: јасна организациска структура, јасен опис на работите, водење сметка за деловниот бон тон. Треба да се изгради култура на позитивен натпревар и тимска соработка, да се осмислат тренинзи за развој на потенцијалите на групата. Да се применува етика во работата и обука за надминување на конфликтите. Исто така, да се воспостави и рамнотежа на деловниот и приватниот живот.
Светската здравствена организација, исто така, го дефинирала и здравјето како состојба на потполна физичка, ментална и социјална благосостојба, а не само отсуство на болести и онеспособеност.
