Според американската музичко-терапевтска организација досега се направени над десетина студии кои ги поддржуваат придобивките од музичката терапија за лицата со депресија и анксиозност.
Меѓу резултатите документирани во музичката терапија се:
Намалена тензија на мускулите;
Зголемена самодоверба;
Намалена анксиозност;
Успешно и безбедно емотивно ослободување;
Зголемена мотивација
Во студијата од 2011 година објавена во Британскиот весник на психијатрите, финските истражувачи проценувале 79 лица на возраст меѓу 18 и 50 години со депресија. Од нив 46 учесници добиле стандардна нега, која според Центарот за здравствена заштита на Финска (каде и била спроведена студијата) вклучува пет до шест сесии за психотерапија, антидепресиви и психијатриско советување. Останатите 33 учесници добиле ист стандарден третман, но истовремено добиле вкупно 20 неделни сесии за музичка терапија, секоја во траење од 60 минути. Музичкиот израз во сесиите се базирал на селекција на музички инструменти, вклучувајќи жичани инструменти, ударни инструменти и акустичен барабан. Терапевтот и клиентот имале идентични инструменти, и сите импровизации беа снимени за понатамошна обработка и дискусија. Резултатите од депресијата биле мерени на почетокот, три месеци по интервенцијата, и по шест месеци. По три месеци, учесниците кои добиле музичка терапија плус стандардна нега покажале значајно подобрување на депресивните симптоми за разлика од оние кои добиле само стандардна нега.
Како функционира музичката терапија?
Во музичката терапија, терапевтот користи музика за да одговори на физичките, емоционалните и социјалните потреби на поединецот. Слушањето и создавањето музика во терапевтски контекст им овозможува на поединците да се изразуваат на невербални начини. Влијанието на мелодијата, хармонијата и ритамот ги стимулира сетилата на една личност и промовира смиреност со забавување на здивот, отчукувањата на срцето и други телесни функции. Музичкиот ангажман, особено кога е во комбинација со терапија за разговор, го зголемува нивото на хормонот допамин, кој игра улога во наградно-мотивационото однесување. Видот на музика што се користи е обично прилагодена на потребите на пациентот. Често се користат неколку комбинации на музика.
Психијатарот Мајкл Крофорд во својата колумна во Британскиот весник за психијатрија истакнува три веродостојни причини зошто музичката терапија функционира: прво, обезбедува чувство на смисла и задоволство; второ, ваквата терапија го зафаќа телото и ги тера луѓето да се движат – физичкото учество ја спречува депресијата; и конечно, музиката помага да се ангажираме, да комуницираме со себе и да комуницираме со другите.
Активна и пасивна музичка терапија
Музичката терапија обично е активна или пасивна. Во активната терапија, терапевтот и пациентот компонираат музика користејќи инструмент или глас. Пациентот се охрабрува да ги сподели мислите и чувствата кои излегуваат преку композицијата. Идеално, во текот на целиот процес, е што поединецот ќе развие увид во неговите или нејзините проблеми. Во пасивна терапија, поединци слушаат музика додека медитираат, цртаат или прават некаква рефлективна активност. Терапевтот и пациентот потоа зборуваат за чувствата или сеќавањата предизвикани од музиката.
