Од гинеколошки аспект најнапред е потребно да се дијагностицира дали станува збор за јасна уринарна инфекција или можеби се работи за урогенитална. Во цел на поставување на дијагнозата, покрај клиничкиот преглед и одредувањето на степенот на вагиналниот секрет, се прават и биохемиски и микробиолошки испитувања (седимент на урината, уринокултура, брис од цервиксот и уретерот), а по потреба и други анализи.
Во насока на целокупната клиничка слика се препорачува и лекувањето. Се применуваат различни шеми и лекови (антибиотици, антимикотици, уроантисептици…).
Понекогаш е потребно истовремено да се лекуваат двајцата партнери (примарно генитална уринарна инфекција), а понекогаш е потребно да се препорача и локална терапија, односно хормонска терапија.
Кај некомплицираните случаи лекувањето се спроведува во домашни услови (перорално и локално), додека кај комплицираните состојби потребно е парентерално лекување (интравенска терапија) што се прави во болнички услови, било низ дневна болница или со хоспитализирање на пациентката.
Некои патогени се причинители за многу тврдокорни уринарни и генитални воспаленија, кои може да се прошират и да зафатат повеќе делови од уринарниот (уретер и бубрези) и од гениталниот (матка, јајцеводи, јајчници) систем.
Згрижувањето на бремените жени со уринарно/генитални инфекции подразбира посебно внимателен пристап, поради крајните (но, ретки) компликации како што се затајување на работата на бубрезите или појава на зголемен артериски притисок во бременоста, што може сериозно да ја наруши бременоста.
Уринарните и гениталните инфекции во менопаузата се уште еден посебен проблем, бидејќи слузницата на урогениталниот тракт која инаку е под влијание на естрогенот, е чувствителна и приемчива за разни воспаленија. Затоа во рамките на примарното лекување потребно е да се препорача хормонално дополнително лекување.
