Стручњаците пропознале неколку причини зошто на луѓето, веднаш, најмногу по главниот оброк – ручекот, кој е и најобилен, им се јаде нешто слатко, а, исто така, дале и неколку препораки како да ја намалиме консумацијата на шеќер.
Вродена склоност кон благо. Постојат индикации дека луѓето се раѓаат со предиспозиција кон благите работи затоа што тоа е еволутивно условено. Еволуциски гледано, човечкиот вид преферира високо енергетска храна како што е шеќерот. Шеќерот дава енергија за преживување кога постои недоволно храна. Од физиологијата е познато дека консумирањето шеќер предизвикува лачење на допамин во мозокот, хормон кој се поврзува со мотивацијата и наградувањето, така што луѓето кога јадат благо, подобро се чувствуваат.
Потреба за комплетна палета на вкус. За да може да се биде целосно задоволен со оброкот, потребно е тој да ги содржи сите пет вкусови: кисело, солено, луто, горчливо и благо. Меѓутоа, ако јадењето било претежно солено, луто, кисело и слично, по оброкот се чувствува потреба да се вкуси и слаткиот вкус кој недостига.
Културолошки условени навики. Во многу култури оброкот подразбира на крајот да биде послужен десерт, па поради тоа останува чувството дека оброкот бил нецелосен ако немало ништо благо.
Условеност од детството. Повеќето деца исклучително сакаат благо и многу пати добиваат чоколади како награда. Таа поврзаност со благото и чувствата дека сме наградени останува и кога ќе остариме.
Емоционални потреби. Емоциите може да бидат причина што ни се јаде благо и кога сме веќе сити. На многу луѓе им недостасува „внатрешна блажина“ во животот. Појадок, ручек, вечера, се начин да се поврземе со членовите на семејството и блиските личости и да се чувствуваме исполнети со љубов и чувство дека сме згрижени. Некои лица имаат желба за благо затоа што тоа им била награда во детството.
