Исхемичната срцева болест (ИСБ) е најчестата причина за смрт кај постменопаузните жени, и одговорна за околлу 25% смртни случаи. Менопаузата е независен ризик фактор на ИСБ. Кај жени со рележан миокарден инфаркт, употребата на естрогенска супституциска терапија го редуцира морталитетот од реинфаркт.
Инциденцата на хипертензија е значително повисока кај хипоестрогенемични постенопаузални жени, споредени со жени на естрогенска супситуциска терапија по подредувањето за возраст, раса и тежина.
Се смета дека кариопротективниот ефект на естрогените се должи на нивото вазодилататорно дејство врз артериите, без оглед дали тоа настанува заради зголемената продукција на простациклин (блокада на калциумовите канали), или ендотелната вазорелаксација. Полова разлика постои и во мозочниот крвен проток, кој е поголем во пременопаузата, откоку кај мажите на иста возраст, но се намалува и станува еднаков со мажите во постменопаузалниот период.
Ризикот од кардиоваскуларни болести кај пременопаузалните жени е помал, во споредба со тој кај мажите. Во постменопаузалниот период овој ризик се зголемува и станува компарабилен со тој кај мажите. Пременопаузалните жени, генерално имаат поголеми концентрации на ХДЛ од мажите на иста возраст, а тоталниот ИЛДЛ холестерол исто така се помали кај пременопаузалните жени, отколку кај мажите на иста возраст. Намалувањето на естрогените во менопаузата го менуваат липидниот профил кој станува идентичен кај оној со мажите. Дефицитот на естрогени е асоциран со зголемување на триглицедирите, зголемување на вкупниот холестерол, зголемување на ЛДЛ холестеролот или по протеинот и редукција на ХДЛ холестеролот.
На страна од плазмалипидите, хиперинсулинемијата и инсулинската резистенција се силен и независен ризик фактор за кардиоваскуларни заболувања, но ефектот на естрогените врз јаглехидратниот метаболизам и инсулинската резистенција е тема на многу контроверзи.
Промените во телесната композиција во тек на перименопаузата и менопаузата имаат негативен ефект врз инсулинската резистенција. Добро е познато дека дебелината, особено централната дебелина го зголемува ризикот за инсулинска резистенција во општата популација.
Се покажало дека централната дебелина е независно асоцирана со намалена инсулинска сензитивност и намалена глукозна толеранција кај постменопаузалните жени.
Бидејќи телесната композиција кај жените во менопауза се менува во однос на зголемената централна дебелина, зголемена инсулинска резистенција и намалена глукозна толеранција, кај жените со дијабетес во овој животен период би можело да настане влошување на инсулинската сензитивност и покачување на гликемијата. Мерките за намалување на централната дебелина, вклучувајќи диета и физичка активност се од многу голема важност кај овие жени.
Сите овие промени можат да доведат до намален квалитет на живот кај жените воменопауза. Доколку тоа се случи, се почнува со терапија кај менопаузалните тегоби.
