Уште Хипократ зборувал колку нашите мисли, чувства, ставови, уверувања и состојбата на нашата душа се важни за состојбата со болести. Неговата медицина била интегрална и се темелела на тоа дека секој физички и соматски проблем има свој психичка причина.
Човекот, велат физиолозите, е спој на душа и на тело, па така мора да се пристапи и во лекувањето, бидејќи основна грешка е да се лекува болеста или симптомите, кои вообичаено се последица, а не причина за проблемот. Токму во невидливите делови во нас се кријат причините кои подоцна се манифестираат на телесно ниво, како болест. Сознанието дека телото и душата се едно, го менува и нашиот однос кон решавање на проблемот, па не треба да не чуди што многу лекари од дамнина, до денес зборуваат дека треба да го промениме односот кон се што ни се слушува, бидејќи само ние сме одговорни за своите мисли.
Психосоматиката е термин од средината на 20 век, отприлика во исто време кога е појавен и терминот стрес, што е всушност реакција на организмот на надворешни промени – како отказ, губење на саканата личност, емотивни проблеми, се она што го чини животот, подвлекуваат физиолозите.
Се чини, денес стресот е извор на се лошо што ни се случува. Кога тој ќе го наруши редот на нашиот нервен, имунолошки и хормонален систем се случуваат кардиоваскуларни, малигни, автоимуни болести како ревматоиден артрит, мултиплекс склероза, астма, алергиски ракции, но и пореметување на духот што доведува до депресија. Праксата покажува дека жените се поподложни на психосоматски пореметувања, но дека први ќе се јават на лекар, за разлика од мажите, кои обично го чекаат последниот миг.
Важно е, велат лекарите дека стресот не е она што ни се случува, туку тоа е наша реакција на одредени промени. Врската меѓу душата која боледува и телото кое таа болка ја манифестира отсекогаш е загатка, иако се знае дека нашето здравје е последица на интегралното функционирање на видливото и невидливото. Така одредена мала тешкотија, која во прво време сме ја потиснале со тек на време може да се покаже низ некое заболување, па велиме дека нешто покасно не стасало.
Реакцијата на стрес е индивидуална и зависи од многу фактори, но се покажало дека на него влијае и генетиката, искуствата во раното детство, траумите и учењето по модел, односно земањето за пример на тоа како нашите родители се однесувале во стресни ситуации, велат лекарите. Тогаш можеме да станеме пречувствителни, напнатоста да ни расте, се пореметува хармонијата во телото. Болеста која следува не е случајна, алармираат лекарите. Таа е предупредување дека нешто во нашиот живот не е во ред и дека тоа треба да го промениме.
Нема неизлечиви болести, има само неизлечиви пациенти. Затоа е важно донекаде да се врати телото во хармонија и да се намали изворот на стрес, лутина, агресија и многу симптоми ќе исчезнат. Треба себеси да се направиме подобри, и тогаш се ќе биде подобро.
