Фруктозата или овошниот шеќер е всушност моносахарид (прост шеќер) кој во соединение со глукозата ја дава сахарозата (обичниот шеќер што го консумираме).
Фруктозата има иста калориска вредност како и останатите јаглехидрати, но таа во нашето тело се користи на сосема поинаков начин од глукозата. Глукозата го стимулира лачењето на инсулин, кој овозможува нејзино искористување за енергија во клетките, додека, пак, фруктозата главно останува во црниот дроб каде во мали количини може да се искористи без инсулин. Доколку фруктозата премногу се внесува во организмот, црниот дроб не може да ја метаболизира и ја претвора во масни киселини кои ги испраќа во крвотокот во форма на триглицериди кои може да ја оштетат функцијата на црниот дроб и да создадат талог на артериите. Консумирањето на овошје не претставува проблем бидејќи тоа содржи релативно малку фруктоза, која поради диеталните влакна споро се апсорбира. Но проблемот се случува со претераното консумирање на пченкарниот сируп кој е богат со фруктоза, кој поради ниската цена се наоѓа во цела низа прехранбени производи како благите работи, грицките, десертите и напитоците.
Во едно 75-дневно истражување спроведено на две групи глувци, животните добивале храна со ист број калории, со тоа што едната група била хранета со глукоза, а другата со фруктоза. На крај од експериментот глувците кои добивале фруктоза биле дебели и помалку активни. Тоа било јасен доказ дека истиот внес на калории немаат ист ефект врз здравјето доколку е фруктоза, односно глукоза.
