Иако милиони лица имаат генитален херпес, таквата инфекција се уште е табу тема, Околу 90% од луѓето кои имаат генитален херпес воопшто не знаат дека носат вирус во себе, а останатите 10% не знаат како воопшто тоа некому да го признаат. Доколку сте во групата на оние кои имаат херпес, веројатно ќе ве интересираат одговори на барем три прашања: треба ли да му кажете на партнерот, кога и како тоа да го направите.
Еве што е важно да се знае за изложеноста со херпес симплекс вирусот.
- Треба ли да му кажам на партнерот дека имам херпес?
Апсолутно ДА. Тоа треба да му го признаете на секого со кого имате намера да се зближите.
“Ги охрабрувам сите пациенти дојагнозата да ја поделат со партнерот како би можеле да донесат здрави одлуки“, открива гинекологот Мелоди Болдвин, за списанието Health.
- Кога да му откриете на партнерот дека имате херпес?
Ако личноста штотуку сте ја запознале, нема потреба веднаш да ја запознавате со својата дијагноза, вели портпаролката на Американското здружение за репродуктивно здравје, Тери Ворен.
“Вистинско време тоа да го кажете е пред да се впуштите во сексуален однос. Ако со лицето веќе сте изградиле однос и сте почнале да се зближувате, поголема е веројатноста таа информација добро да ја прифати. Ако признаете прерано, можно е многу брзо да добиете негативен повратен одговор“, појаснува Ворен.
- Како некому да кажете дека имате херпес?
Најтешкиот дел е да се пронајде соодветен пристап. Зависно од тоа каков е односот, може да се разликува и начинот на кој ќе пристапите за оваа тема.
“Не правете голема работа околу тоа. Никогаш не знаете, можеби и вашиот потенцијален партнер има херпес. Ако станува збор за ист вид на вирусот, не може повторно да се заразите“, вели д-р Болдвин.
Разговорот може да го започнете на тема настинка и болести, а тогаш да го споменете и гениталниот херпес. Можете на почетокот да напоменете дека сакате да бидете искрени во односот или да разговарате за сигурен сексуален однос.
“Тоа може да биде тежок разговор, но навистина е најдоро да се биде искрен и директен“, додава д-р Болдвин.
КАКО СЕ ШИРИ ХЕРПЕСОТ
“Херпес симплекс вирусите (хуман херпесвирус 1 и 2) обично предизвикуваат рекурентни инфекции на кожата, усната шуплина, усните, очите и гениталиите. Двата типа на херпес симплекс вирусот (HSV), HSV -1 и HSV – 2, може да предизвикаат инфекција на усната шуплина и на гениталиите. HSV-1 најчесто предизвикува гингивостоматитис, херпес лабиалис и кератитис. HSV-2 обично предизвикува генитални лезии. HSV се пренесува со близок контакт со лицето кое излачува вирус. Вирусот вообичаено се излачува од мукокутаните промени, но излачувањето е можно и кога нема видливи промени“, се наведува во Меицинскиот прирачник за дијагностика и терапија.
Херпесот во акутна фаза може да се излекува, а постојат и лекови кои може да го намалат ризикот од пренос на вирусот, но не се 100% сигурни. Но, нелекуваната болест може да доведе до хронична инфекција. Презервативите се најдобро решение, но дури ни тие не може спречат пренос на вирусот, бидејќи тој може да се наоѓа на делот на гениталиите што презервативот не ги покрива.
“Се додека сте искрени, херпесот не би требало да биде причина за прекин на врската или односот кој штотуку почнал да се развива. Сметам дека тоа навистина не е голем проблем“, заклучува Ворен.
Гениталниот херпес е вирусна инфекција предизвикана од херпес симплекс вирусот (HSV). Постојат два типа на HSV: тип 1 (HSV-1) и тип 2 (HSV-2). Иако HSV-1 традиционално се поврзува со инфекции на устата и лицето, а HSV-2 со гениталните инфекции, двата типа можат да предизвикаат генитален херпес.
Симптоми
Симптомите на гениталниот херпес варираат од личност до личност и може да се појават од 2 до 12 дена по изложување на вирусот. Некои од најчестите симптоми вклучуваат:
- Мали, болни меурчиња или ранички на гениталната област, ректумот, или околу анусот.
- Чувство на печење или чешање во гениталната област пред појавата на меурчињата.
- Болка при уринирање (ако раните се близу уретрата).
- Општа слабост, треска и зголемени лимфни жлезди во пределот на препоните.
Симптомите може да се повторат по некое време. Повторните епизоди често се помалку болни и со помалку лезии, но тоа зависи од имунитетот на лицето.
Причини и Пренос
Гениталниот херпес се пренесува преку директен контакт со кожа или слузокожа со инфицирано лице, најчесто преку сексуален однос (вагинален, анален или орален секс). Исто така, може да се пренесе и преку контакт со херпесни лезии или со телесни течности на инфицираното лице, дури и ако тој нема видливи симптоми. Ризикот од пренос е најголем за време на активна фаза со видливи меурчиња или ранички, но и асимптоматскиот пренос е можен.
Дијагноза
Дијагнозата на генитален херпес обично се поставува со физички преглед и анализа на симптомите. Дополнителни тестови кои може да се изведат се:
- Лабораториска анализа на примерок од лезии: Се зема примерок од течноста во меурчињата или од раните за анализа на вирусот.
- Крвни тестови: Можат да детектираат антитела против HSV и да го одредат типот на вирусот.
Третман
Гениталниот херпес не може целосно да се излечи, но постојат лекови кои можат да ги намалат симптомите и да го скратат траењето на епизодите:
- Антивирусни лекови: Како ацикловир, валацикловир и фамцикловир, кои можат да ги ублажат симптомите и да ги намалат фреквенцијата на повторувањата.
- Поддршка и самопомош: Одмор, носење на лабава облека и одржување на погодената област чиста може да помогне за побрзо заздравување на раните.
Превенција
- Користење на кондоми: Не е 100% заштита, но значително го намалува ризикот од пренос.
- Избегнување сексуални односи при активни симптоми: Вирусот е најзаразен за време на епидемиите со активни рани.
- Редовни прегледи и искрена комуникација со партнерот: За намалување на ризикот од пренос и навремена детекција.
Компликации
Иако гениталниот херпес најчесто е само непријатен, тој може да доведе до сериозни компликации кај луѓе со слаб имунитет или кај новороденчиња (при трансмисија од мајка на бебе за време на породувањето). Во такви случаи, препорачливо е консултација со специјалист.
Заклучок
Гениталниот херпес е честа и заразна вирусна инфекција која бара внимание и правилна грижа за да се намали ризикот од пренос и повторувања. Раната дијагноза и соодветниот третман можат значително да го подобрат квалитетот на живот на засегнатите лица.
