Краткиот преглед на историјатот на леќите води до големиот уметник и научник Леонардо да Винчи кој ја опишла и направил првата контактна леќа од стакло (1508) во намера да му помогне на пријателот. Но, поминале повеќе од четири века додека не е направена леќа која се носи на око.
Оптичар од Калифорнија, Кевин Тухи 1948 година прв почнал производство за масовна употреба на тврди непорпустливи контактни леќи направени од полиметилметакрилат или плексиглас.
Чешкиот хемичар Ото Вихтерле и неговиот соработник Драхослав Лим, на почетокот од 60-тите години на минатиот век објавиле студии за успешно синтетизирање на нов материјал (hydroxyethyl methacrylat – HEMA) што овозможил појава на меки контактни леќи. Новооткриениот хидрогел одговарал на потребите на медицината: пластиката која се користи е инертна за околните ткива, хемиски и биолошки е стабилна, пропустлива за кислород и останатите метаболити, хидрофилна слична на живо ткиво и ја задржува саканата форма.
Максимилијан Драјфус, офталмолог од Очната клиника во Прага, во 1961 година тестирал контактни леќи што ги произвел Ото Вихтерле, со што во тоа врме Чехословачка станала првата земја во која почнало производство и примена на хидрофилни, меки контакни леќи.
Десет години подоцна американска компанија ја купила лиценцата. Новооткриените меки контактни леќи брзо станале хит и го превземале приматот на тврдите леќи.
Утврдено е дека 125 милиони луѓе ширум светот користат леќи, од кои 38 милиони во САД и 13 милиони во Јапонија. Видот на леќи што се препишуваат се разликуваат од држава до држава.
