Иако многу деца со текот на времето учат да се справуваат со тешкотиите, постојат одредени шеми што остануваат во зрелоста.
Детството го обликува начинот на кој го доживуваме светот, луѓето и себеси. Раните искуства често оставаат невидливи траги кои подоцна го одредуваат начинот на кој реагираме на стрес, конфликт и блискост со другите.
Иако многу деца учат да се справуваат со тешкотиите со текот на времето, постојат одредени шеми што остануваат во зрелоста – особено ако не се научени да ги препознаваат или разбираат.
Според научниците, нерешените емоции и проблеми од детството можат да бидат основа за чувства на вознемиреност и несигурност што подоцна се појавуваат без јасна причина.
Растење во средина без емоционална поддршка
Децата кои растат во домови каде што емоциите се игнорирани или минимизирани, честопати учат да ги потиснуваат сопствените чувства.
Во зрелоста, ова може да се претвори во тешкотии во препознавањето и изразувањето на сопствените потреби, што создава постојано чувство на внатрешна напнатост.
Кога некое лице со текот на времето не научи дека е во ред да бара утеха, секоја ситуација во која се чувствува ранливо може да предизвика анксиозност.
Научниците објаснуваат дека таквите поединци честопати чувствуваат дека мора да бидат „силни“ и независни по секоја цена, бидејќи како деца научиле дека емоциите не се безбедни.
Во зрелоста, анксиозноста станува начин телото да го изрази она што никогаш не се осмелило да го изрази со зборови.
Премногу критични родители
Децата на кои постојано им се вели дека не се доволно добри, честопати развиваат чувство дека мора постојано да ја докажуваат својата вредност. Овој модел лесно се пренесува во зрелоста, каде што развиваат страв од правење грешки, социјална анксиозност и постојана потреба за одобрување.
Таквите луѓе ретко чувствуваат вистински мир бидејќи нивната внатрешна мерка на вредност е постојано поврзана со надворешно признание.
Експертите за врски истакнуваат дека таквото воспитување често го раѓа таканаречениот „внатрешен критичар“ – глас кој постојано нè потсетува на нашите грешки и ги омаловажува нашите успеси. Кога овој глас ја презема контролата, анксиозноста станува секојдневен придружник.
Непредвидлива или несигурна семејна средина
Децата кои растат во домови полни со напнатост, расправии или емоционална нестабилност, честопати развиваат зголемено чувство на претпазливост. Во такви околности, детето учи дека светот може да биде непредвидлив и дека постојано мора да биде „на штрек“.
Во зрелоста, оваа постојана будност станува вознемиреност – телото реагира како да е сè уште во опасност, дури и кога објективно не е.
Научниците предупредуваат дека ваквите обрасци често траат со години, сè додека лицето не сфати дека неговите стравови не се реакција на сегашноста, туку на минатото.
Затоа, се препорачува да се создаде чувство на сигурност преку рутина, здрави врски и емоционална стабилност – средина што возрасен може сам да ја изгради, која го заменува она што недостасувало во детството.
