АД лезиите на рутински хистолошки препарати не се патогномични и често пати може да личат на различни воспалителни нарушувања на кожата, како што се: контактен дерматитис, акуен фотоалергиски дерматитис и инфламаторна pityriasis rosea. Хистопатолошките промени на атопискиот дерматитис (АД) зависат од стадиумот на лезиите.
Овие стадиуми вообичаено се делат на акутни и хронични.
Акутните АД лезии се каратеризираат со хиперкератоза, паракератоза и хиперплазија на епидермисот, со отсуство на грануларниот клеточен слој. Последователно на интерцелураниот и интерацелуларниот едем на кератиноцити се јавува изразена сонтиоза. Маркантниот мононуклеарен инфилтрат којшто е составен претежно од лимфоцити и ретки моноцити, се забележува околу дермалните венски плексуси. Во акутните лезии се забележува нормален број на маст-клетки, базофили, еозинофили и Лангерхасови клетки.
Хроничните лезии на АД се карактеризираат со изразена хиперкератоза на епидермисот со истакната параксератоза и папиломатоза на дермисот. Се забележува само мало количество сионтиоза. Постои забележителна информаторна инфилтрација во перивенуларните и интерваскуларните региони коишто содржат моноцити, макрофати и лимфоцити. Исто така може да се детектира и зголемен број маст-клетки и Лангерхансони клетки, додека пак егозинофилиите ретко се среќаваат. Кај сите слоеви од дермисот можат да се сретнат демиелинизација и фиброза на нервите.
Имунохистохемиското боење со моноклонални антитела на биопсиите од пациенти со акутни и хронични лезии на кожата, открива дека лимфоцитната инфилтрација се состои претежно од Т-лимфоцити кои ги носат ЦД3, ЦД4 површинските антигени (Тхелперен фенотип) и само ретки ЦД 8 позитивни површински антитени (Т цитотоксичен фенотип). Во лимфоцитната инфилтрација не се детектираат природни клетки – убијци или В-лимфоцити. Најголемиот дел од клетките покажуваат главен комплекс на хистокомпитабилност (МНС) класа II површински антигени, кои укажуваат на „активирана„ состојба. Зголемен број Лангерхансови клетки (CDIa и HLA-DR антигенни – позитивни клетки) се забележани во биопсиите добиени од хроничните лезии. Лангерхансовите клетки и макрофатите се обложени со IgE молекули коишто се врзани за нивната површина. Епидермалните кератиноцити лоцирани во дермисот на ледираната кожа исто така се во „активирана„ состојба којашто се манифестира со зголемена експресија на МНС класа 2 антителните и на атхезивните молекули од типот на (ICAMI INTRACELHULARE ADHESION MOLECULE – I). Овие клетки се важни во процесот на антигенската презентација, процесирање и последователно активирање на Т лимфоцитите.
Иако во биопсиите од лезиите на кожата, кај пациентите со АД ретко се детектираат еозинофили, сепак може да се забележат големи депозити на MBP (Major basic protein) кај хроничниот атописки дерматитис, МВР е катјонски протеин кој што се ослободува од активираните еозинофили и има цитолитична активност врз ледираната кожа на пациентите со АД. Исто така МВР може да ги стимулира маст-клетките и да предизвика базофилна дегрантулација. Голем број истрачувачи пронашле зголемени количества и на други еозинофилни медијатори ( ECP eosinophil cationic protein I edn eosinophiliderived neurotoxin) во биоптичниот материјал и во течноста замена за кожните меури кај пациентите со АД по алергиската провокација. Овие наоди ја поддржуваат важната улога на еозинофилите и нивните медијатори во патогенезата на атопискиот дерматитис.
(Продолжува)
