Сепсата се дефинира како восполателен одговор на инфекција, за време на која може да дојде до дисфункција на органите, кога всушност станува збор за тешка сепса. Септичкиот шок е состојба пак, во која доаѓа и до хемодинамиски пореметувања. Смртноста се движи до 60% поради што сепсата потсетува, според исходот, на некој од малигните болести и претставува голем проблем на јавното здравство и е најчеста причина за смрт во единиците за интензивна медицина.
Најчести причинители за сепса: грам позитивини и негативни бактерии, полимикробни причинители, габи и вируси.
При лекувањето на потешкотиите на сепса во клинички услови е неможноста за препознавање на моментот кога локалната инфекција преминува во системска и бара агресивно лекување. За дијагноза, најчесто се користи телесната температура, промена на пулсот на притисокот и бројот на леукоцити. Со овие општи симптоми, сепсата зафаќа и органски системи, а клиничката манифестација зависи од степенот на зафатеност на одделниот органски систем.
Згрижувањето при состојба на сепса се заснова на интернационален протокол Surviving Sepsis Camping.
Се смета дека почетокот на лекувањето во првите шест часа е од големо значење.
За тоа време се започнува постапка на реанимација на болниот со интервентска примена на течности и антимикробно лекување. Потребно е што порано да се направи контрола на изворот на сепса и да се спроведе медикаментозна терапија. Со овие основни постапки се предлагаат и супортивни постапки од кои методата на пурификација на крвта може да влијае на подобар исход при лекувањето. Со оглед дека денес исходот од лекувањето при сепса е се уште незадоволувачки, стручњаците размислуваат и за превенција на оваа состојба, па се смета дека болните треба да минуваат пократко време во болница пред и по хируршкиот зафат.
