Кај луѓето кои патат од синдромот наречен мизофонија или селективна чувствителност на звук, некои речиси незабележливи звуци како што е, на пример, грицкањето чипс, предизвикуваат неподносливо чувство. Изразениот прилив на негативни чувства – најчесто бес и анксиозност, е мистериозна состојба која се јавува како одговор на некои звуци кои секојдневно ги слушаме. Звукот на џвакање, пеење, удирањето по тастатура, па дури и на сопственото дишење, кај луѓето со мизофонија создава чувство кое е многу поинтензивно од непријатност. Сепак, честа е дилемата дали ова може навистина да се смета за ментално нарушување.
„За разлика од луѓето кои велат дека им пречи кога некој грицка чипс во кино за време на филм, луѓето со мизофонија навистина страдаат“, објаснува Демијeн Денис, професор по психијатрија на Универзитетот во Амстердам.
Децата со мизофонија, често имаат и други придружни нарушувања како што е синдромот на недостаток на внимание и хиперактивност (АДХД) или аутизам.
Други истражувања, пак, откриле дека кај лицата со мизофонија звучните тригери активираат делови од мозокот кои ги регулираат стравот и емоциите, како и оние кои се одговорни за создавање долготрајна меморија. Применувајќи различни техники за снимање на мозокот, научниците откриле дека врската меѓу овие делови на мозокот се структурно поцврсти и поинакви кај луѓето кои се селективно чувствителни на звук. Иако снимките се индикатор дека постои аномалија, оваа „состојба“ сѐ уште не е општоприфатена како нарушување. А потврдено е дека кога ќе чујат звук што ги иритира, кај личностите со мизофонија се јавува тахикардија и доаѓа до засилено потење. Со оглед на тоа дека мизофонијата се уште е неодреден поим, и нејзиниот третман не може прецизно да се дефинира. Психијатрите велат дека некои пациенти имаат анксиозност, некои бес, а некои гадење кога ќе слушнат звуци на кои се чувствителни. Со цел состојбата да се стави под контрола се користат различни терапии, во зависност од манифестираната емоција.
