Бенигните тумори на желудникот можат да настанат од слузокожата, но и од останатите делови на желудочниот ѕид. Тоа можат да бидат полипи, ксантоми, ектопично ткиво на панкреасот, мезенхимални тумори, липоми, фиброми, лејомиоми, гломус тумори, хемангиоми, лимфангиоми…
Етиологијата на туморите варира во зависност од типот на туморот и тоа можат да бидат дејствата на некои хемиски агенси, токсини, инфекции и генетски предиспозиции.
Статистичките податоци покажуваат дека бенигните тумори на желудникот не се баш чести и се јавуваат кај 0,4 отсто од општата популација. Околу 90 % од овие тумори претставуваат полипите на желудникот. Не постои расна предилекција за нивното создавање.
Како се манифестираат бенигните тумори на желудникот?
- Малите бенигни тумори на желудникот начесто се асимптоматски;
- Поголемите тумори можат да предизвикаат мачнина, повраќање и рано чувство на ситост;
- Постои чувство на тежина во стомакот;
- Можат да постојат болки, како и кај улкус на желудникот;
- Доколку дојде до крвавење доаѓа до повраќање крв (хематемеза) или црна столица (мелена).
Како се поставува дијагноза на бенигните тумори на желудникот?
Анамнезата со клиничка слика и објективен преглед може да помогне да се постави сомнеж на туморски формации на желудникот. Дефинитивната дијагноза се поставува врз основа на ендоскопски наод (гастроскопија) при што се вметнува сонда во желудникот при што се набљудува низ камера, а постои можност и за земање примерок. Дијагнозата може да се постави и со помош на бариумов контраст. Одредени тумори на желудочниот ѕид можат да се визуализираат и со скенер (компјутерска томографија) и нуклеарна магнетна резонанца.
Како се лекуваат бенигните тумори на желудникот?
Сите тумори кои се наоѓаат на слузокожата на желудникот мора да се отстранат ендоскопски. Останатите промени мораат оперативно да се отстранат.
