Паркинсоновата болест е невродегенеративно, идиопатско, бавно прогресирачко пореметување на средишниот нервен систем кој се одбележува со бавност и сиромаштво на движења (брадикинеза) придружена со барем со уште еден од следниве симптоми: покачен тонус (ригор, ригидитет) на мускулите, тремор во мирување и нестабилност во одржување на положбата на телото.
Во почетокот симптомите често се асиметрични, а освен моторни, присутни се и немоторни симптоми: слабеење на осетот за мирис, течење на плунка навечер, немирно спиење, засилено потење, депресија итн.
ПОЧЕСТА КАЈ МАЖИТЕ, РЕТКО НАСЛЕДНА
Паркинсоновата болест е втора најчеста невродегенеративна болест (веднаш зад Алцхајмеровата болест), а нејзината зачестеност рате со годините. Кај лицата помлади од 40 години, преваленцата е 3-4 случаи на 100.000 жители, а кај лицата постари од 70 години, преваленцата може да изнесува и над 500 над 100.000 жители, додека средната зачестеност изнесува 200-300 на 100.000 жители. Нешто почеста е кај мажите, и ретко е наследна.
Причина за пропаѓање на допаминергичните неврони не е позната, но во последно време се повеќе се зборува за мутации на алфа-синуклеинот за кој се претпоставува дека игра улога во функционирањето на синаптичките везикули и во ослободувањето на невротрансмитерите.
ЛЕКУВАЊЕ
Во лекување на Паркинсоновата болест се применуваат фармакотераписки методи, неврохируршки методи и неврорехабилитација.
Во терапијата на оваа болест нужно е потребен индивидуален пристап, за секој пациент одделно да се одреди монотерапија или комбинација на лекови кои на тој болен во одредена фаза на боелста најдобро му делуваат.
