Терапијата со танц, позната како денс терапија е општо прифатен метод за лекување во многу земји, меѓу кои Австралија, Белгија, Бразил, Велика Британија, Германија, Грција, Израел, Италија, Кина, Мексико, Норвешка, Русија, САД, Јужна Африка и уште многу други. Луѓето ја користат лековитата моќ на танцот од средината на минатиот век, но дури во 1980 година терапијата со танцување е официјално одредена како форма на третман и влегува како практика во медицинските установи – прво во Велика Британија и во САД.
Во основа на терапијата е идејата дека духот и телото, движењето и емоцијата се поврзани. Кога човек во себе натрупува стрес, напнатост, грижи и замор, тоа му се одразува на организмот и се појавуваат безброј здравствени проблеми. Тука се појавува улогата на специјално обучени терапевти со кои оваа терапија функционира. Тие веруваат дека човечкото тело е инструмент која треба да се наштелува за да работи квалитетно. Затоа, нивната работа е, преку танц, да ја вратат рамнотежата во организмот. Танц терапијата може да биде групана и индивидуална – во зависност од пациентот и неговиот случај.
Танц терапијата е погодна за млади и стари, па затоа нејзиниот спектар на болести што ги лекува е доста широк. Лекарите го дефинираат методот како психотерапевтски, бидејќи најчесто се применува против емоционалните, когнитивните, социјалните и состојбите со однесувањето. Танцовата терапија ја третира депресијата, хроничниот замор, стресот. Исто така, им се препорачува на луѓето кои имаат надминато некоја форма на рак, кои се злоставувани и оние со ментални проблеми.
Танцот е корисен за пациентите со оштетен слух или вид, со аутизам и за оние со преживеана мозочна траума. Сесиите позитивно влијаат и на лицата со кардиоваскуларни проблеми, со нарушувања во исхраната, со висок холестерол, прекумерна тежина. Од пред извесно време терапијата со танц се користи и за лекување на Паркинсонова болест.
Терапијата со танц лекува со помош на „слободна“ врска помеѓу умот и телото. Движењето при танцувањето ја рефлектира емоционалната состојба на една личност, така што нема посебна кореографија за време на сесијата. Се верува дека кога телото и умот ќе научат повторно да комуницираат, тогаш терапијата е успешна и болеста повеќе не му се заканува на пациентот.
Самата терапија се одвива во неколку фази. Почнува со загревање за да се избегнат други физички компликации како резултат на ненадејно оптоварување. Следува т.н. фаза на инкубација – терапевтот пушта релаксирачка музика на која пациентот танцува. Движењата, чекорите и интензитетот зависат од пацинетот. Во следната фаза се пушта и специјално сценско осветлување и се забележува како тоа влијае на танцот на пациентот. Конечно, сесискиот терапевт и пациентот разговараат за тоа што се случило на сцената.
