Зимата е годишно време кога повеќето луѓе страдаат од зимска депресија, делумно поради студеното време и пократките денови, но и поради тоа што луѓето опоретко излегуваат од своите домови и нивните социјални и физички активности се намалени.
Поврзаноста помеѓу депресијата и телесната активност одамна е позната, но досега стоеше отворено прашањето дали може со редовно вежбање да се намали ризикот од развој на депресија. Новото истражување кое го спровеле научници од Општата болница Масачусетс го пронашло одговор на ова прашање.
“Со користење на генетски податоци успеавме да докажеме дека зголемената телесна активност влијае на намалувањето на ризикот од развој на депресија“, изјавила главната авторка на студијата, Кармел Чои.
Невротрансмитерите се хемиски гласници кои на мозокот му овозможуваат комуникација со телото. Еден од најраширените невротрансмитери во мозокот е GABA, неесенцијална аминокиселина и природно средство за смирување. GABA го подобрува квалитетот на сон и помага во регулирањето на емоциите, и полесно носење со стресот.
Со помош на магнетна резонанца, истражувачите ја измериле количината на невротрансмитери во мозокот на испитаниците, пред и по вежбањето. По физичката активност, забележан бил пораст на тие невротрансмитери. Истражувањето е втемелено на резултати од повеќе истражување за геномските асоцијации кои биле фокусирани на поврзаноста на физичката активност и депресијата.
Научниците студијата ја поделиле во две групи, една во која учесниците сами известувале за тоа колку вежбаат и втора во која податоците биле собирани благодарение на сензори за детекција на движења. Научниците објасниле дека тоа е веројатно така, бидејќи луѓето во своите извештаи не пријавувале одредени форми на телесна активност, како пешачење на работа или домашни обврски. Тие истакнуваат дека било која форма на телесна активност е добра и корисна.
“Секако, едно е да бидеш свесен за фактот дека телесната активност е корисна за спречување на развојот на депресија, а сосема друго е кога луѓето се навистина физички се активираат за вежбање. Мора да работиме на тоа како најефикасно да се поттикнат различни групи на луѓе на физичка активност“, смета Чои и додава деја е потребно да се примени сосема поинаков пристап на вежбањето кога се во прашање лица кои генетски се предодредени за развој на оваа болест.
