Од астма многу почесто страдаат жени, бидејќи нивните полови хормони не го блокираат воспалението и не го успоруваат ослободувањето на слуз во белите дробови, како што тоа го прави тестостеронот, се вели во една најнова студија.
“Кога почнавме да правиме експерименти, бевме сигурни дека за развојот на астмата е виновен естрогенот, кој го забрзува развојот на воспалението, а не го одложува, како што прави тестостеронот. За изненадување се покажа дека клучна улога во сите овие процеси одигра само машкиот хормон”, вели Доун Нјукомб од Универзитетот Вандербилт во Нешвил, САД.
Астмата е хронично воспаление на респираторните органи, кое се манифестира во диспнеа со различна сила и времетраење. Тие се јавуваат ако има нарушувања во функционирањето на клетките на имунолошкиот систем кои предизвикуваат воспаление на дишните патишта и ги стеснуваат. Светската здравствена организација проценува дека од астмата боледуваат 300 милиони луѓе, а секоја деценија нивниот број се зголемува за еден и пол пат.
Како што покажуваат неодамнешните набљудувања на француски и шпански медицински лица, жените страдаат од астма два пати почесто од мажите и почесто развиваат тешки форми на болеста. Нјукомб и неговите колеги откриле една од главните причини за ова, проучувајќи го функционирањето на белодробно ткиво кај астматичарите и здравите луѓе, како и кај глувци кои страдаат од истиот проблем.
Како што покажуваат набљудувањата, голем број т.н. лимфоидни клетки од втор тип, една од клучните компоненти на вродениот имунолошки систем, се содржани во белите дробови на астматичарите. Овие тела се одговорни за активирање на воспалителната реакција во оние случаи кога болеста на бактериите започнува да се шири во белите дробови или во други делови на телото.
Таквите клетки, според научниците, се повеќе во белите дробови на астматичарите и женските глувци, што доведе биолозите да проверат како половите хормони, вклучувајќи го и естрогенот и тестостеронот, влијаат врз нивното однесување.
На големо изненадување на научниците, женските хормони воопшто не влијаеле врз однесувањето и развојот на овие клетки, нивниот број и нивото на активност во белодробното ткиво останале на исто ниво кога додавале количини на естроген и прогестерон. Од друга страна, додавањето на мали количини на тестостерон и неговите деривати „ги мами“ лимфоидните клетки и тие престануваат да се размножуваат и да предизвикаат воспаление.
