Laparoskopia ose kirurgjia minimale invazive nënkupton kirurgjinë moderne, me të cilën ndërhyrjet në zgavrën abdominale kryhen përmes prerjeve të vogla (hapje me gjatësi prej 0.5-1.5 centimetra) në murin anterior të stomakut, e kundërta e kirurgjisë klasike e cila kryhet përmes prerjeve të gjata në murin anterior të stomakut të cilat janë 10 deri në 30 centimetra gjatësi. Shpejtësia e shërimit të pacientit dhe vështirësitë pas operacionit kryesisht varen nga madhësia e plagës kirurgjikale në murin anterior të stomakut.
Operacioni i parë laparoskopik i qenit u bë më vitin 1902 nga kirurgu i njohur Georg Kelling në Drezden Gjermani, por tetë vjet më vonë Dr. Hans Christian Jacobaeus kreu operacionin e parë laparaskopik tek njeriu, në Suedi. Ai vetë i konstruktoi instrumente të cilat ishin edhe instrumentet e para laparoskopike deri më atëherë.
Shumë kohë pas kësaj ndërhyrje, kirurgjia laparoskopike mbeti pa u vënë re deri në vitet e shtatëdhjeta të shekullit të kaluar, kur filluan të shfaqen rezultatet e para profesionale mbi kirurgjinë laparoskopike në gjinekologji.
Përdorimi i parë laparoskopik me qëllim përcaktimin e shtatzaninë ektopike u përshkrua nga Dr. Hope në vitin 1937, me çka u hap dera e laparoskopisë së rasteve emergjente.
Hapi i rëndësishëm i kirurgjisë laparoskopike ishte në vitin 1952, kur fizikanti britanik Harold Hopkins shpiku sistemin e lenteve kompakte. Sistemi i ri përbëhej nga një shtyllë qelqi ndërmjet lenteve, e cila lejonte zmadhimin katror të transmetimit me dritë, përdorimi i teleskopit me diametër më të vogël kontribuoi në cilësinë dhe kontrastin e pamjes së fituar. Sistemi modern i transmetimit të dritës ka siguruar 80 herë më shumë transmetim të dritës sesa modelet e mëparshme, rezolucion më të mirë dhe kënd më të gjerë të vëzhgimit.
Ky sistem përfaqësonte bazën për një laparoskop të ngurtë modern i cili akoma përdoret edhe sot. Në vitin 1966, Witmoiser shpiku kauterin bipolar për procedurën torakoskopike.
Dr. Kurt Semm nga Gjermania pati një rol shumë të rëndësishëm në zhvillimin e kirurgjisë laparoskopike, pasiqë themeloi shkollën ku ndërtoheshin instrumentet kryesore laparoskopike. Semm në vitin 1963 shpiku insuflatorin automatik i cili monitoronte lartësinë e tensionit intra-abdominal dhe e kontrollonte shkallën e qarkullimit të gazit. Ai gjithashtu shpiku edhe gërshërët në formën e çengelit, blues për nxjerrjen e pjesëve më të mëdha të indeve, endolup dhe të tjera.
Ky zhvillim, i cili u theksua veçanërisht në fund të viteve nëntëdhjeta, u ndikua sidomos nga zhvillimi i video teknologjisë, pikërisht zhvillimi i kamerave dhe video pajisjeve, të cilat dhanë pamje më të madhe dhe më të qartë të zgavrës së barkut, gjë që mundësoi kryerjen e ndërhyrjeve të ndërlikuara, duke mos e hapur stomakun me prerje të madhe.
Me zhvillimin e video teknologjisë dhe instrumenteve të veçanta laparoskopike dhe pajisjeve të tjera (thikë me ultratinguj, ligasure, rrymë bipolare, ultratinguj laparoskopik) kirurgjia laparoskopike praktikisht i ka fituar të gjitha organet e abdomenit dhe intervenimet të cilat janë përdorur për shekuj me radhë.
Kirurgjia laparoskopike më e zakonshme dhe më e përhapura sot është operimi i gurëve në fshikëzën e tëmthit.
