Dëmtimet ndaj muskujve të skeletit përbëjnë një pjesë të madhe të të gjitha traumave, me një incidencë prej 10 deri 55 përqind të të gjitha lëndimeve të pësuara. Është e nevojshme që të trajtohet me kujdes, për shkak se një trajtim i pasukseshëm mund të vonojë trajtimin për javë, madje edhe muaj dhe të shkaktojë recidiv.
Një numër faktorësh mund të paraprijnë lëndimet e muskujve:
- Ngrohje joadekuate
- Aftësi e pamjaftueshme e lëvizjeve
- Muskuj të tensionuar
- Lodhja / mbi ngarkesa / rikuperimi joadekuat
- Diabalanci I muskujve
- Dëmtime të mëparshme
- Teknika e gabuar / biomekanike
- Disfunksionaliteti i kurrizit
Studimet në literaturë nuk zbulojnë shumë konsensus, kur bëhet fjalë për klasifikimin e lëndimeve të muskujve pavarësisht rëndësisë së tyre klinike. Megjithatë, faktori më dallues është mekanizmi i traumës. Prandaj lëndimet e muskujve mund të klasifikohen gjerësisht si lëndime: traumatike (akute) ose lezione të zgjatura (kronike).
Sa i përket dëmtimeve akute dhe dëmtimeve kronike, anamneza e detajuar është primare në identifikimin e lëndimeve të muskujve. Vëmendje e veçantë është e nevojshme për historinë e ndodhjes së traumave. Ekzaminimi klinik dhe testimi i funksionit të muskujve së bashku me anamnezën zakonisht janë të mjaftueshme për diagnozë korrekte. Në disa raste mund të kërkohen hetime shtesë (MRI, iamzheri radiologjike native, ultra tinguj, CT skanim) për të përcaktuar shtrirjen e dëmtimit ose për të identifikuar dëmtime të mundshme shtesë.
Lëndimet akute janë zakonisht rezultat i një ngjarje traumatike dhe shkaktojnë lëndime në muskujt. Ekziston një marrëdhënie e qartë mes shkakut dhe simptomave të dukshme. Ata më së shpeshti shfaqen në kontakt me sportet, si dhe në lëndime të tjera me energji të lartë në punë ose në trafik komunikacioni.
Ushtrimi i tepërt, i vazhduar ose lëndimet e shkaktuara nga ushtrimet janë më delikate dhe zakonisht ndodhin gjatë një periudhe më të gjatë kohore. Ata janë rezultat i një mikro traume të përsëritur të muskujve. Diagnostifikimi është më sfiduese, sepse ekziston një lidhje më pak e qartë mes shkakut të dëmtimit dhe simptomave.
Lëndimet kategorizohen në disa grupe:
- Tërheqje
- Shtypje
- Plasaritje (çarje)
- Këputje (ndërprerje)
- E kombinuar
Pas ndihmës së parë, trajtimi duhet të dizajnohet sipas seriozitetit dhe ashpërsisë apo shkallës së dëmtimit. Një periudhë e shkurtër e imobilizimit pas traumave parandalon formimin e tepërt të nihsani – shenjës (e cila do të ketë një efekt të dëmshëm mbi lëvizjen dhe forcën e muskujve të kuruar) dhe pengon regjenerimin, duke u lejuar indeve të shenjës që të fitoj fuqi të mjaftueshme për të mbajtur peshën e forcave kontrakcione të muskujve. Imobilizimin nuk duhet të vazhdojë pas fazës akute (për disa ditë) për të shmangur efektet negative, të tilla si atrofi të muskujve, rikuperimin e forcës së humbur të muskujve dhe formimin e tepërt të indit lidhës në muskujt.
Mobilizimi i hershëm duhet të fillon për disa ditë, nëse faza akute kalon pa ndërlikime të mëtejshme dhe duhet të jepë shënjë se shërimi po përparon. Krahasuar me immobilizimin, mobilizimi shkakton ndryshime të rëndësishme histologjike, siç është rritja e vaskularizimit të zonës së dëmtuar, rigjenerimi më të mirë të fibrave të muskujve. Ajo ka avantazhin e shtuar se muskujt do të marrin forcën e saj fillestare sa më shpejt që të jetë e mundur.
Sigurisht që terapia e trajtimit dhe trajtimi eventual me disa metoda dhe teknika, jepen vetëm me indikacion të vendosur nga një specialist i fushës.
