Страствениот бакнеж на мозокот делува како опијат, стимулирајќи ги природните хемикалии во телото. За време на бакнежот, телото станува активно испраќајќи милијарди информации од мозокот, мускулите на лицето, устата и кожата. Тие импулси произведуваат низа невротрансмитери кои директно влијаат на чувствата, бидејќи бакнежот е во состојба во човекот да предизвика вистинска екстаза, блаженство и чувство на неизмерна среќа.
Биологија на бакнежот
Кога ќе се случи бакнежот, телото и мозокот доживуваат низа хемиски реакции: од ширење на крвните садови, поголем довод на кислород во мозокот, пулсот значително се забрзува, дишењето станува неправилно и длабоко, а зениците се шират. Мозочните нерви веднаш се активираат, а благодарение на нив се засилуваат сите сетила – вкус, мирис, слух, вид и допир. Образите се зацрвенуваат, бидејќи е забрзан целиот крвоток, особено во лицето.
Бакнежот и хормоните
Вистинскиот, љубовен бакнеж може да биде како опијат, па влијаат на хормоните и невртрансмитерите почнуваат забрзано да струјат низ телото стимулијарќи ги центрите за уживање. Бакнежот ослободува големи количини допамин, хормон кој е одговорен за желбата, па е директно поврзан со заљубувањето.
Покрај допаминот, со бакнувањето се ослободуваат големи количини окситоцин, хормон кој е одговорен за одржување на посебни врски меѓу две лица. Поради него, со бакнеж врската може да се одржи силна, дури и после многу години. Исто така, окситоцинот делува на кортизолот – хормонот на стрес, така што го смирува и го зголемува нивото на серотинин- хормон кој постојано не тера да се бакнуваме.
Научниците откриле дека нивото на серотонин кај нововљубените е еднакво како и кај пациентите со опсесивно-компулсивно пореметување.
