Осаменоста може да се дефинира како многу субјективно искуство кое лицето го доживува негативно и болно, а е последица на недостаток на задоволителни социјални односи во животот на тоа лице. Лицата во постара животна доба изложени се на разни ризик фактори кои допринесуваат на негативни животни промени и различни степени на социјална изолација или осаменост. Смрт на сопатникот, браќа или сестри, пријатели, болест, пензионирање, намалување на приходите и зголемената зависност го зголемуваат ризикот од различни негативни животни промени, вклучувајќи го и чувството на осаменост.
Осаменоста е негативно поврзана со среќата, самопочитувањето и општото задоволство во животот што често доведува до развој на низа телесни болести кои може да имаат и трагични последици за повозрасните лица.
Неколку истражувања имаат потврдено дека колку повозрасните лица почесто се дружат и се поврзуваат со други лица со тоа ризикот од когнитивно слабеење или Алцхајмерова болест е помал. Лицата кои одржуваат различни и пријатни односи со други, се поздрави и живеат подолго.
Децата, пријателите, роднините и други блиски личности се извор на задоволство и социјална поддршка на постарите лица. Нивното друштво кај повозрасните лица го намалува чувството на изолираност, некорисност, оставеност…
Со поддршка на блиски личности, повозрасните, но и сите останати луѓе полесно се соочуваат со промените кои доаѓаат со стареењето или со дадена животна ситуација. Подобро се прилагодуваат на новонастанатата ситуација, попозитивни се и се помалку склони кон депресивни состојби. Општо здравјето кај нив е многу подобро.
Иако да се живее сам, нужно не значи и да се биде осамен (бидејќи многу самци водат задоволителен интегриран социјално активен живот), сепак се покажало дека осаменоста е почеста и поизразена кај оние поединци кои живеат сами.
