Постојат неколку начини за откривање на нови вируси кои можат да претставуваат опасност за нашето здравје. Следењето на болестите кај животните, на пример, може да не подготви за вируси кои можат да преминат од животните на луѓето, пишува Science Alert.
За жал, тоа потсетува на на барање игла во пласт сено. Не сите животински патогени ќе ги заразат луѓето.
Истражувачите од Универзитетот Јеил развија нов тест, во кој брис од носот може да сигнализира присуство на непозната опасност што се појавува кај населението, без директно да го детектира самиот вирус.
Иницијалните тестови покажуваат дека тоа би можело да биде брз и ефикасен начин за наоѓање скриени вируси кои инаку би можеле да се превидат.
“Иако тестирањето на животински или човечки примероци може да идентификува непознати вируси, овој пристап не ги идентификува вирусите кои можат да предизвикаат болест кај луѓето“, пишуваат истражувачите. “Барањето необјаснети инфекции е фокусирано на човечки патогени, но вирусите во зародиш може да се откријат премногу доцна – откако епидемијата веќе ќе започне“.
Новата студија се надоврзува на претходното истражување на тимот, во кое тие забележале аномалии во резултатите од тестовите со брис од носот веќе земени од пациенти за кои постои сомневање дека имаат некои респираторни инфекции.
Типичните тестови со брис од носот откриваат околу 10-15 познати вируси, но претходните истражувања покажаа дека во некои случаи, сè уште има докази дека телото се бори против инфекцијата, иако со тестот не бил откриен никаков вирус. Конкретно, можеа да се детектираат високи нивоа на антивирусен протеин наречен CXCL10, кој се создава од обвивката во носот.
Во новата студија, истражувачите темелно генетски секвенционирале стари примероци од брис од нос (кои го открија овој протеин) и откриле присуство на редок вирус на инфлуенца, наречен инфлуенца Ц. Со истиот процес, тимот пронашол четири случаи на ковид кои оригиналниот тест не ги препознал.
Во една типична болница секоја недела се вршат стотици брисеви од носот кои нема да детектираат никаков вирус, но присуството на протеинот CXCL10 може да значи дека телото го почувствувало присуството на вирусот, што значи дека брисот треба да се тестира потемелно.
Со други зборови, дури и ако примероците не покажуваат присуство на вирусот, реакцијата на човечкото тело може да не алармира за нови варијанти кои се уште не се евидентирани. Многу вируси во зародиш би можеле да се откријат на овој начин, велат истражувачите.
Ова значи дека пребарувањето за протеинот CXCL10 може да ги изолира оние примероци кои треба дополнително да се тестираат за непознати вируси. Точноста не би била 100%, но значително би се подобрила ефикасноста во потрагата по нови инфекции.
“Овој пристап се потпира на тоа да имуниот систем кој ги препознава карактеристиките што ги споделуваат многу вируси и затоа не бара никакво претходно знаење за патогенот“, пишуваат истражувачите.
