Киваното всушност спаѓа и во групата на зеленчуци. Ова овошје ја напуштило Африка и родното Зимбабве дури во 1930 година и се „преселило“ прво на Нов Зеланд, па потоа во Австралија. Денес, најмногу се одгледува во Чиле и Калифорнија.
Изобилува со витамин Ц и со минералите калиум и железо, а содржи и фосфор, магнезиум, бакар, цинк, натриум и калциум. Воопшто не содржи масти, само минимален процент јаглехидрати. Семките му изобилуваат со масни киселини, меѓу кои најзначајни се линолинската и олеинската. Линолинската е посебно важна, како една од омега-6 масните киселини. Олеинската помага во борбата со високиот крвен притисок. Неговите жолто–зелени семки содржат и каротеноиди (витамин А и бета – каротен), кои се важни за имунолошкиот систем и за здравјето на кожата и очите.
Антиоксидантите a-токоферол и y-токоферол во ова овошје се органски облици на витаминот Е, кој е неопходен за доброто здравје, пред се, за срцето, мускулите, нервите, црвените крвни зрнца, хормоните и кожата.
Витаминот Е ги неутрализира штетните слободни радикали, причинителите за канцер, за кардиоваскуларни болести и други хронични болести. Докажано е дека овој витамин го намалува ризикот за појава на Алцхајмерова болест и Паркинсонова болест.
Киваното се јаде така што се пресекува на половина и со лажичка му се вади меснатиот дел. Плодовите се зрели кога зелената нијанса ќе премине во жолто – портокалова. Семките се вкусни, посебно во комбинација со јогурт. Одлично оди и со сирење, домати и краставици.
